'Life is an open ending...'

‘Live is an open ending…’

Donderdag 8 Juli 2010, dag ‘-12’

Ja, hier is het dan. Mij aller, aller, aller laatste blog. Het blog waar ik het meest tegenop zag om het te schrijven. Mij realiserend makend, dat het echt echt echt over is nu. Over, voorbij. AU.

De laatste periode in Cairns was een leuke afsluiting, veel gezellige feestavonden in ‘onze’ Woolshed, Cairns zoals Cairns hoort te zijn.

En zo zaten Iris en ik, op de zwarte dag in ons reisdagboek, waar we als een blok tegenop hadden gekeken, op 23 juni op het strand. Onze voeten in het zand gegraven, omarmd, en mijn Ipod een nummer spelende, die ik al een tijd in mijn hoofd had aangewezen als song die deze dag zou tekenen. Hij raakte ons beiden. Tranen werden geabsorbeerd in het sneeuw witte zand, en zouden die avond met de zee worden vermengd. Zoals mijn tranen vermengd zouden worden, zo zouden de letters in het zand ‘Thanks for all the memories’ weggespoelt worden. Verdriet, écht verdriet ervaarde ik, toen onze tijd in Australië definitief voorbij was. In mijn dagboek schreef ik een brief, een brief met woorden die met de wind meegenomen mochten worden, en eeuwig mochten circuleren over heel Australië.

Die dag, om 3.20pm, werden we losgescheurd van dit fantastische land. Het land waarin we zoveel dingen hebben meegemaakt en gedaan. Het land wat me zo geraakt heeft.

Zo geraakt, in zijn schoonheid, met zijn cultuur, met zijn avontuurlijkheid, met zijn rust en ruimte, met zijn kracht en energie, met zijn positieve vibe, met zijn leuke inwoners. Geraakt ben ik, zeer diep.

Bij het raam zittende, heb ik nog een lange tijd gestaard naar het Australische continent, die ik in de wolken zag oplossen. Als een droomland, mijn droomland dat echt bestaat.

In het vliegtuig, wat me naar Hong Kong zou brengen, schrijf ik een reflectie over mijn reis, en haal ik alle mooie momenten op. Urenlang schrijf ik, bladzijdes vol, terwijl mijn hand verkrampt van de pijn, omdat het mijn tempo van denken nauwelijks bij kan houden. Gedachten komen los, en woelt alles in mijn hoofd op. Drie volle uren, en 15 dagboekbladzijden verder/later concludeer ik dat het allemaal te veel is om op te noemen wat voor mooie dingen ik heb meegemaakt. Zwijgend stop ik mijn dagboek in mijn tas, en luister naar mijn muziek, mijn muziek die me altijd zo gelukkig heeft gemaakt, waaraan zoveel herinneringen zitten. Deze keer maakt het luisteren de brok in mijn keel alleen maar groter, en heb ik ineens een helder moment dat het tot me doordringt dat het allemaal voorbij is, en dat het vliegtuig waar ik in zit, me elke seconde verder van Australië scheurt.

De rode, groene en gele lichtjes aan de horizon maken kenbaar dat Hong Kong dichterbij komt.

Zo zit je in Cairns op het strand, en zo zit je een halve dag later, in een geairconditioned kamertje in een hotel op 7 hoog, ten midden van Hong Kong. Schuilend in dit kamertje tegen alle indrukken van buiten, waar voetgangers elkaar door de straten drukken, waar tien rode taxi’s tegelijkertijd op dezelfde parkeerplaats willen stoppen, waar alle miljoenen straatborden allemaal evenveel om aandacht vragen, waar marktverkoopmannetjes hun Chinese specialiteiten (denk hierbij aan; meurende gele balletjes, dorre visresten en sippe augurkspiesjes) willen verkopen. Mijn hoofd stond er echt niet naar, en ik was blij dat we een klein kamertje hadden die ons afsloot van deze gekte.

De twee dagen die Iris en ik nog in Hong Kong hadden, vielen veel leuker uit dan dat ik me had kunnen voorstellen. We hebben ons getrakteerd in kleine restaurantjes op gerechtjes die we maar random aanwezen, omdat alles in het Chinees was. Ik kon die dagen eigenlijk wel de humor van Hong Kong inzien, de stad waar alles echt spaced. Alles flikkert, alles draait en tolt. Ik stel me zo voor dat de beste paddo’s je niet in zo’n kolkende kleuroase als Hong Kong kunnen laten brengen als daar. Gekte, drukte, een plaats waar ik nooit zou kunnen leven. Als toppunt wordt er elke avond om 8 uur nog een lazershow gehouden, waarbij alle wolkenkrabbers met de gekste neonlichtjes gekleurd worden. Och nee, we waren nog niet knettergek.

Toch fascineert het me, hoe mensen in deze stad kunnen leven. Geen uitvlucht, echt geneen. Parken waar Iris en ik op zoek naar waren, (de groene gebieden op de stadsplattegrond) bestonden uit betegelde pleinen met om de 20 meter een vermagerd boompje. Geen enkele plek waar rust of bezinning kan worden gevonden. Dat heb je als mens toch nodig? De 24-uurs economie, de beat van het hart van Hong Kong dat 24 uur per dag slaat, staat nooit stil. Respect, ik zou zo niet kunnen leven. Zeker niet als je naar je flatgebouw van verdieping 45 moet gaan, waar je gesettled bent in een woonkamertje van 4 bij 4 meter, mag ik het niet overschatten…

26 juni springen we dan met onze oversized backpacks (van al het shoppen) het vliegtuig in, vervolgende onze 12 uur durende vliegreis, die ons naar huis toe brengt. De uren lijken langer te duren, door mijn rusteloosheid, de onrust die ik in me voel. Ik wil niet naar huis, ik weet helemaal niet wat ik van kan verwachten. En zo sterk als dat me maakte tijdens mijn reis, waar dit ook zo was, zo bang maakte het me nu. De twee dikke kerels die me links en rechts languit liggen te snurken, maken deze situatie niet veel comfortabeler, en wissel ik af en toe een gepijnigde blik met Iris uit, die helemaal aan de andere kant van het vliegtuig zit, hetzelfde doorgaand.

Muziek troost me niet meer, maar laat me rusteloos voelen. Ik heb geen honger, ik heb nergens zin in. Ik wil niets liever dan gewoon lekker weer in Australië te zijn. Ik heb het benauwd door de brok in mijn keel, en ik knipper mijn tranen weg.

Raar is het, om ‘s ochtends de Nederlandse tafelkleedjes weer te zien. Vertrouwd? Is dit mijn land? Het land waar ik verder ga groeien, mijn verdere leven ga lijden?

De landing gaat soepel, en zo glijdt ik mijn Nederlandse leventje weer in. Mijn ‘oud vertrouwd lekker ding’, die door Iris een vormeloos mormel werd benoemd, (ik bedoel mijn backpack) pakte ik trouw van de band af, en gewapend met onze didgeridoo-boxes liepen we naar de aanvangsthal… waar niemand stond.

Verdwaalt lopen we over Schiphol rond, en zien uiteindelijk zes bekende mensen staan met een spandoek. Aahh… daar staan ze dan. Mijn ouders, Iris haar ouders, onze vriendin Eline en mijn nichtje Kirsten. Allemaal midden in de nacht vertrokken om ons op te komen halen.

Bij Iris haar huis staat ons nog een verassing te wachten; onder de oranje vlaggetjes staat een hele groep vriendinnen! Gek om iedereen onverwachts weer te zien. We eten een prachtige taart – met foto’s van Iris en mij van onze reis – en kletsen met iedereen even kort bij. Een super leuke verassing was dit, er was geen beter thuis komen!

Thuis eet ik mijn eerste overheerlijke bruine broodje met kaas weer, het enige wat ik zou missen als ik naar Australië zou verhuizen…

Het hele huis wordt versiert door de allermooiste bossen bloemen die ik van iedereen krijg. Zo veel dat we niet genoeg vazen in huis hadden om ze allemaal één voor één een plekje te geven. Een fleurige thuiskomst, dat was het zeker!

De volgende dag wakker worden in je eigen bed… het is raar. Ja Mir, je bent echt weer thuis.
Elsje paflofneert nog altijd op de *ping* die onze antieken klok uitslaat wanneer het half 10 is, en zij dan als een malle naar de keuken rent, omdat ze weet dat ze dan haar broodje krijgt.
Dezelfde tree van de trap naar de zolder maakt precies hetzelfde geluid als het zeven maanden geleden deed…
Mijn moeder haar verwelkomende ‘joehoe!’-kreet wanneer ze binnen komt, heeft dezelfde toonuitschieters.
Mijn vader valt nog altijd in slaap na het avondeten met een kopje koffie in zijn hand.
Alles is hetzelfde.

En in ditzelfde huis, met dezelfde meubels, schilderijen, met dezelfde ouders met dezelfde trekjes, met dezelfde hond met hetzelfde karakter, achter dezelfde computer die hetzelfde geluid maakt, zit nu een meisje te typen die 7 maanden een fantastische tijd heeft gehad.
Een fantastische tijd waarin ik heb mogen ontdekken, leren, ervaren, zien, horen en voelen hoe het leven ook kan zijn, wat je ook allemaal kunt doen.
Zeven maanden lang was ik niet bewust meer van hoe mijn leven zich hier had kunnen afspelen, maar leefde ik mijn leven zoals ik niet had verwacht dat het ooit zo perfect had kunnen zijn.
Hier van binnen, klopt een hart, gevuld met energie die ik tijdens mijn reis heb opgedaan, en ik nu levensenergie met me mee draag waarop ik nog jaren op kan voortleven.
Ik heb mijn passie gevonden; reizen – ontdekken, leren. Vrijheid ervaren.

Twee dagen nadat ik thuis was maakte ik een tekening, zonder er bij na te denken. Ik tekende een vogel in een kooi, die ik misschien wel symbool zou kunnen zetten voor mezelf. Zo vogelvrij als ik geleefd had, zo ingebouwd in roosters zou ik nu gaan leven. De tekening was in zwart-wit. Ik bedacht me dat deze vogel haar gekleurde veren aan de binnenkant van haar vleugels heeft zitten, en je deze dus ziet wanneer ze weg vliegt. Op weg naar nieuw avontuur.

Als ik fantaseer over een nieuwe reis, gloeit er een kriebel door mijn buik, die me helemaal verwarmd. Zeker wil ik ooit nog eens terug naar Mijn Australië. Maar van Amerika heb ik ook zo veel mooie verhalen gehoord… dus misschien…? ; ja ik ben verslaafd. Verslaafd aan avontuur, aan uitdaging, aan vrijheid. Verslaafd aan het idee dat de wereld je van alles kan aanbieden, en dat er nog zo veel schitterends te zien is. Ben ik verslaafd of accepterend aan dat feit? In ieder geval, dit gevoel zegt dat ik warm zit, en moet doorgaan met mijn hart te volgen…

Deze passie is gegroeid in de nabijheid van mijn ontzettend lieve, trouwe en vertrouwensgevende reisbuddy Iris, waar ik de volle zeven maand mee heb samengereist. Zeven maanden gingen wij als zusjes door het leven, alles delend, alles samen mee makend. Ik heb nooit, nooit, nooit geweten dat een vriendschap zo ontzettend waardevol kan zijn. Maar met zo’n vriendin als Iris, die altijd haar beeldschone persoonlijkheid is heb ik dit mogen beleven. Iep, amazing person, bedankt bedankt bedankt voor… ALLES! Zonder jou was deze reis misschien niet half zo leuk, cool, gaaf, geweldig geweest. Dankjewel dat jij bent wie je bent.

Bedankt, ook jullie familie en vrienden, voor het lezen van mijn blog, bedankt voor alle leuke reacties, bedankt, onze opwachters op Schiphol en bedankt iedereen voor het warme welkom wat ik hier in Nederland heb mogen ervaren.

Het zit eraan te komen, de afsluiting…Ik ga geen ‘Doei’ zeggen, geen ‘Vaarwel’ of ‘Tot ooit'.

Ik sluit af zoals ik van iemand afscheid heb genomen;
‘Do we have to say goodbye? No, of course we don’t. Life is an open Ending…’