I do not want to say goodbye...

Dag 204 van mijn reis, de aller laatste dag van 'het Australier zijn'...

AU. Een verdrietig gevoel stroomt door mijn maag, een beet op mijn lip laat een opwellende traan terugdeinsen...
Ik wil niet terug. Ik heb het hier veels te goed naar mijn zin...

Morgen voelen we de Australische bodem onder ons wegzakken, wanneer we om 15.15 het vliegtuig naar Honkong nemen. Daar hebben we dan nog twee dagen, en dan op de 26e van juni krijgt de Nederlandse zwaartekracht weer grip op me.

Ik kijk terug op zo'n leuke tijd, zo veel prachtige herinneringen, zoveel inspirerende mensen, zoveel schitterende beelden kan ik oproepen als ik aan de Australische en Nieuw-Zeelandse natuur terug denk. En zo mooi als het allemaal is, zo veel pijn doet het om de waarheid tot me te laten doordringen dat het morgen allemaal afgelopen is... en mijn leven zich weer voortzet aan de andere kant van de wereld.

Gedachten stromen, maar komen niet tot realisatie. Morgen zit ik in Honkong, geloof jij het?

Iris en ik hebben gister stampend over straat gelopen, onze frustratie afgeagerend, en hopend hiermee alle vulkanen in de buurt actief te laten maken, zodat we nog laaaaaaanger niet naar huis kunnen... Maar helaas moeten we de waarheid accepteren, en is het grote feest van mijn leven morgen afgelopen. AU.

Leuke herinneringen hebben we kunnen maken nog bij het WWOOF'en, waar Iep en ik onze cowgirl-certificate hebben gescoord. We hebben kunnen meehelpen met musteren, te paard! Supergaaf was dat, echt het cowgirl gevoel. Het was supervet om de kudde te moeten drijven. Wanneer de duizenden hoeven weer in beweging kwamen, en een grote stofwolk de hemel in lieten reizen, moesten wij met een team, bestaande uit 6 cowboys/girls de kudde in de juiste richting sturen.

Het was een ontzettend gaaf gevoel wanneer je met je paardje een afdwalende koe moest terugdrijven. In volle gallop zet de achtervolging zich in, de hoeven van je paard maken en ritme wat steeds harder en luider wordt. Ondertussn foccus je je op je prooi, die vaak in paniek alleen maar harder gaat rennen. Gelukkig zijn deze paarden gewend om in de bossen te leven, en letten hierdoor zelf op waar ze hun benen neer moeten zetten, en ontwijken zo de hinderende anthills en bomen. Wanneer je je koe hebt ingehaald, druk je die weer terug naar de kudde, en wordt het -MOOO-koor weer met 0.0001 decibel versterkt. Missie voltooid.

Ook weer bij dit wwoof-adres kwamen we weer coole locals tegen, maar ook de broer, Greame, van Norman (de cwboy die toen nog steeds met z'n gebroken heup in het ziekenhuis lag...) kon er wat van. Alle spectaculaire acties werden bekroond met de term 'ROOOODDEOOOO!!!', dit zeggende lieten zijn ogen bijna uit zijn ogen ploppen, en werden er grootse handgebaren gemaakt. Gekke gast, echt een filmpersonage om te zien.

Wanneer alle koeien op plaats van bestemming waren gedreven - de paddocks, moesten deze gesplitst worden into groepen. Dit moesten we doen wanneer we op onze eigen benen stonden, en dan realiseer je je toch wel dat je wel heel wat veiligheid aan je paardje hebt wanneer je erop zit... Onze opjaagacties kregen soms een onverwachte draai wanneer koppige koeien -vaak overstuurde wanhopige moederkoeien die hun kalfje kwijt zijn- zich ineens recht op je af keren, en met full speed op je af komen stormen. ' RUN RUN!! Climb on the fences! ' Ook hier kon ik Greame weer horen schreeuwen; ROOOODDEEOOOOO!!!!'
Die term viel ook vaak wanneer overspannen koeien, die de druk van de hele dag lopen en opgejaagd worden niet aan konden, desperate zich met een enorme sprong door een twee meter hoog hek proberen te springen, en achterover kukelend erachter komen dat dit toch niet zo'n goed idee was. Domme beesten af en toe ook. Een brok biefstuk, waar ze uiteindelijk allemaal voor bedoeld zijn. (Wordt dit uitgesproken door een ex-vegetarier???)
Ook moesten er na het spitsen de kalveren eruit gehaald worden, om van al hun stierheden ontdaan te worden, gebrandmerkt te worden, ze werden onthoord en hun oren werden gemerkt. Arme diertjes, en dit alles binnen tien seconden. De 'bushoysters' werden gebraden op het ding waarin de brandmerkijzers verhit werden, en werden met smaak gegeten door alle gespierde cowboys. Mag jij raden wat bushoysters zijn... Ik heb er zelf ook een gehad...

De laatste week hebben we ons in Cairns vermaakt, veel partyparty, nog een dagtrip naar Fitsroy Island, waar we heerlijk gesnorkeld en gechilled hadden, nadat we een campingWChokje schoongemaakt hadden, en zo onze tour for gratis hebben gekregen, yoohoo!

Ik heb vandaag een supervette didgeridoo gekocht, wat echt het pronkstuk van mijn kamer wordt. En nog iets gedaan wat ik thuis in Nederland NOOOIT gedaan zou hebben... ;) You'll see!

Hierbij mijn laatste verslag van Australische bodem. Dank jullie wel voor alle reacties, ik vind het super leuk om te lezen :D

De Australische bodem... in Australie heb ik cht mijn hart liggen. Ik hou van het leven hier. Ik hou van de Australiers, die echt heerlijk relaxed zijn, en altijd tijd voor je hebben om een praatje te maken. Ik hou van de ontiegelijk impulsante natuur, ik hou van de vrijheid van het reizen... Ik heb van alles zo intens genoten. Ik heb veel geleerd, veel geleerd over mezelf, en over hoe ik kennelijk in elkaar zit, wat ik wil, en ook heb ik veel geleerd over verschillende culturen, veel mensen hebben me geraakt met verhalen die ze aan me hebben kunnen geven. Geleerd dat je zo intens gelukkig kan zijn met je backpack, en eigenlijk helemaal niets anders nodig hebt. Geleerd dat als je iets wilt, het kan, zolang je er maar voor gaat. Geleerd, geleerd, en nog eens geleerd. En dat zonder enig boek! Ik vond het geweldig.

Hierbij laat ik toch maar de term vallen; tot snel, want het komt nu toch wel echt heel dichtbij.

Veel liefs vanuit Cairns,
Mirjam