Outback-adventures XL!

Tuesday, 8 june 2010 geeft mijn computer aan.
Zo kijk je in een kantoor op 11 hoog, uitkijkend over een drukke stad, volop in dynamiek. Verkeerslichten regelen het verkeer die door de stad stroomt, helpen de haastende menigte naar de volgende plek van bestemming, terwijl de klok sneller en sneller lijkt te lopen.
En zo zak je van je dagdromen in de realiteit, dat een geneens een contrast meer is van alles of dit, maar wat een compleet andere wereld is, en waarvan het lijkt alsof hier nooit iemand van een stad heeft gehoord...

Ja ik zit in de magische outback! Op een cattle station in de buurt van Mt Garnet. Stilte is hier te voelen, en er moet een ander woord voor rust uitgevonden worden om deze rust die hier te voelen valt, te beschrijven. Op dit moment knappert er een heelijk haartvuurtje achter me, die de grote rommelige kamer warm houdt. Nu heb ik even tijd om lekker achter de computer te kruipen, en een heeeeeeeel lang (gij zijt gewaarschuwd!) verhaal te vertellen over mijn belevenissen vanaf Darwin. Want ik heb echt een ongelofelijke tijd gehad in the outback! Here I go!

De dag na het wwoof'en stapten Iris en ik met twee Spanjaarden in een gehuurde auto, op weg naar... Litchfield National Park! Ons koekblikje scheurde ons van de ene naar de andere schitterende waterval, die redelijk dichtbij elkaar te vinden waren. Weer heerlijk gebaddert in de meest mooie waterfalpools, en mijn backpackersrug een massage gegeven door onder de waterval te liggen. Verder was het heel gezellig met de Marco en Claudio, die hun uiterste best deden om de meisjes veilig en wel die avond voor het hostel weer af te zetten. Ik heb zo moeten lachen om hun karakters, echt een zwart wit contrast tussen die twee. Claudio als stereotype Spanjaard, zelfverzekerd en kletsend totdat je oren ervan gaan suizen, en Marco veel meer gesloten en stiller, maar samen vormden ze een venomeaal stel.

Die dag daarop hadden de meiden het weer goed geregeld... want we hadden een lift geregeld naar Alice Springs! Met Paul uit Engeland, en Sophie uit Duitsland (een meisje die ik echt alleen maar met een enorme smile op haar gezicht heb gezien, een heerlijk gezeldschap!) in Mary, Pauls superstoere 4WD, die ons 1600 k zuidwaards zou brengen.

Drie dagen duurde onze tocht. En die drie dagen heb ik zo volop genoten!
Vanuit Darwin down south zak je al snel weg in the outback. De boompjes worden kleiner, daarna komen de bosjes dichter bij de grond... en daar heb je dan de term; OUTBACK. Kilometers, nee, een ontembare eenheid aan afstand scheur je over kaarstechte wegen, die totaan de horizon verder gaan. En achter de horizon ligt weer een afstand aan rechte weg, op naar... het niets? Heel af en toe plopt er een heel klein dorpje uit de grond, including een fuelstation, waarmee je je auto moet voeden, om hem de komende tijd de dorst te lessen. Is het nou het niets, of het alles wat het zo machtig maakt? Natuur, onaangeraakt, puur overal. Niemand anders dan de bouwers van de Stuart Hightway hebben er ooit aan gedacht die natuur onder controle te willen hebben, en daarom is het losgelaten, en ontwikkelt de natuur zich hier ongetempt.

De aanwezigheid van kangaroes wordt kenbaar gemaakt door de dode kangaroes aan de weg, die overal op het wegdek te lijken zijn gestrooid. Het enige teken van menselijke aanwezigheid van dit gebied zijn de verlaten auto's die aan de kant van de weg achtergelaten worden, omdat het te duur is om de auto te laten wegslepen. En af en toe de roadtrains die je met volle vaart tegemoed denderen, en je door de enorme luwte bijna uit je auto zuigen herinneren je eraan dat je niet op een totaal verlaten planeet rond tuft. Natuurlijk comminuceren de medebewoners elkaar met groots gezwaai, even een sociaal moment voor de truckdrivers, die uuurenlang hun 50 meter lange roadtrain over de rechte wegen weten te verslepen.
Onderweg stoppen we bij warmwaterbronnen in Douglas, heerlijk bubbelend rivier water dat wordt verwarmt door de vulkanische warmwaterbronnen. Als je even goed zoekt, vind je een plekje waar koud rivierwater in de beek stroomt, en een warmwaterbron je van onder verwarmt, en dat is de ideale combinatie voor een heerlijk uurtje relaxen, en wanneer er dan nog een Australisch stel uit Tasmanie je vergezeld, wordt het alleen nog maar relaxer. Australiers hebben allemaal zo'n heerlijke vibe om zich heen, allemaal zo relaxed en zo vriendelijk, daar kan ik echt zo intens van genieten, en houdt mij een perfecte spiegel voor om mezelf ook super relaxed te voelen. Good on ya, mate ;)

We kamperen de eerste nacht bij de Edit Falls, een prachtig meer, omringt door allemaal rode rotsen, en een waterval die dit alles voedt. Ik ben nog nooit zo verkwikkend wakker geworden toen ik dit meer in dook direct nadat ik wakker was geworden in mijn tentje. Daarna ontbijten, en spring je weer in de auto om weer de wind die door de outback waait te volgen, en in een flow naar je volgende stop te rijden.

Ondertussen was het idee geintroduceert dat als we 'roadkil' (dode kangaroes en zwijnen) aan de kant van de weg zagen, we allemaal als gekken naar de gele waterpistool die in ons midden lag, te pakken te krijgen, en de eer te mogen hebben je medepassagiers nat te spuiten. Verder vermaken we ons met muziek te luisteren, afkomstig van Paul's en mijn Ipod, want radiocontact is ver, heeeel ver te zoeken. Ook spelen we het spelletje '20 questions', in het thema van Australie. Iris weet het spelletje tot '100 questions' uit te breiden, doordat ze van haar reisbuddies vraagt om door middel van vragen het volgende object in mind te krijgen; een ruggenkrabber met aan het eind een gedroogde krokodillenpoot. Hoe geinspireert kan je zijn. Cheers Iep, je hield ons even voor wereldvreemd ;)

Het was absoluut gaaf om ook hier weer een zonsondergang te zien, en na deze spectaculaire scene werd de lucht versiert met miljoenen schitterende bolletjes, die mooier dan ooit afstaken tegen de gitszwarte lucht. Een lucht die door geen enkel straatlantaartje in de wijde omtrek je ogen licht schonk, alleen maar pure sterren. Ik heb die avond twee vallende sterren gezien, en beide werden door mij becommentariseert met 'Ohw wauw! Did you see that one?' Je zag ze echt heel mooi, zelfs het verbrokkelen van de ster in de dampkring was zixhtbaar, en deed me denken aan een geexplodeerde vuurpijl die in de laatste seconden de brokstukken laat gloeien, voordat hij op lijkt te lossen in de lucht. Zo was het ook met deze sterren, en zo hoop ik dat het ook gaat met de twee wensen die ik die nacht heb mogen doen ;) En een daarvan kunnen jullie misschien wel raden, nadat ik al mijn enthausiaste verhalen over Australie op internet heb gedropt. ;)

Die nacht hadden we rust in Tennant Creek, waar cowboy Jim, een legend van the outback, vertelt over zijn verhalen van vroeger. Hij heeft een lange tijd compleet zelfvoorzienend geleeft, en weet alle truucjes die door Aboriginals al jaren worden gebruikt. Hij zegt gedichten op en verteld verhalen, en terwijl wij met een hele grote groep om het kampvuur zitten en onafgebroken geconcentreerd naar zijn verhalen luisteren, smeult er in het midden van ons een pan op het vuur met een brood erin, die we aan het eind met z'n allen opeten. Zeer leuk was dat om mee te maken, Jim is echt een legend. Ik kon alleen al uren naar hem luisteren om erachter te willen komen wat het nou maakt dat zo'n geweldig Australisch accent echt de kriebels in mijn buik aanwakkeren. Het heeft voor mij nu echt iets vertrouwds, zo typisch Australie, zo gaaf gewoon.

Die ochtend floept er een Australische zin door mijn hoofd; 'Faaaaaak mate! It's freeeezing!' wanneer ik wakker word, en ik ontdek dat ik in mijn slaap me helemaal heb verstopt in mijn slaapzak. Yep, we're going South! En de desert is coming reeeaaly close, so be warned! Die dag rijst de temperatuur tot 20 graden, en loop ik de hele tijd bibberend rond in mijn dikke 'Sweet As' trui uit Nieuw-Zeeland, die mijn hele houding covert, maar mij die dag niet warm genoeg kon houden. Mijn lichaam wist zich net te redden met de tropische temperaturen in Darwin, en wanneer het dan in de droge 'koude' woestijnlucht gegooid wordt, moet het toch weer echt ff wennen!
We stoppen die dag bij the Devil's Marbles, een grote rotsformatie met allemaal mooie ronde stenen, een bizar landschap dat ik niet in mijn geheugenvocabulair kon plaatsen. Nog nooit eerder zoiets gezien, en ook niet iets wat erop leek. Bizar landschap. Natuurlijk moest er een springfoto gemaakt worden. :D

Kijkend over de eeeeiindeloze horizon, schrijf ik een heel lang verhaal in mijn dagboek over hoe graag ik voor eeuwig zou willen reizen. Sparen, reizen, weer ergens werken, reizen. Hoe avontuurlijk is je leven dan, ja Reiskriebels, you've got me. Tot diep in mijn hart.
We ontmoeten de treinrails weer, die ons vanaf Darwin parrallel heeft gevolgt, en ook een kaarsrechte weg door de outback aflegt. The Gahn heet de trein, veel genomen door backpackers. Ook een bijzondere ervaring, maar mijn mening zegt me dat er niets gavers is dan roadtrippen, dat je alle vrijheid geeft overal te stoppen op alle gave plekken die onderweg opdoemen.
Die treinrails gaf ons de indicatie dat we bijna op onze plek van bestemming waren; Alice Springs!

Een woestijnstad? Een dorp? Indrustrieel? Touristisch? Een zekere afdropplek voor touristen om ze vervolgens de echte outback in te sturen, dat zeker. En zo boeken ook Iris en ik een outbacktour, die echt een onvergetelijke ervaring zou worden.

We zien de zonsondergang bij de Uluru, waarbij de kleuren intens veranderen. Ff nuchter bedacht is de Uluru niets meer dan een gigantische rots, maar het was zo leuk dit bekende wereldwonder in het echt te zien, na mijn vele uren die ik in boeken en op internet heb gezocht naar info over Australia, en telkens deze rots tegenkwam. En zo sta je daar dan; nu ben je er echt! Het moest nog even voltooid worden met het zand dat ik nu in een klein zilveren potje bewaar die ik om mijn nek draag. Daar zit nu het zand van het noordelijkste- en zuiderlijkste puntje van NZ in, en nu ook van central Australia- the uluru. Hij is compleet! En zo ook mijn reiservaringen.

Kata Tjuta, een andere rotsformatie in de buurt van de Uluru, hebben we bezocht. Rond de Uluru gelopen, (niet erop, uit respect voor de aboriginals, die de Uluru alleen beklimmen voor zeer waardevolle ceremonies, en ik het dus niet waard vond om als een van de duizenden touristen de stijle helling op te klimmen met je cameratasje om je nek, om maar ff wat rond te flitsen.) Een walk om de Uluru van 9 km gaf me genoeg indicatie hoe gigantisch deze rots is, en genoeg tijd voor de Franse Sophie om al haar liefdesverhalen van haar reis aan mij te vertellen. Die moest ff haar hart luchten, en ik vond dat wel leuk. Ff meiden onder elkaar, en dan maakt het niet uit of je elkaar al 7 jaar kent, of net een dag ;)

Snachts slapen in een swag; een supergrote mummieslaapzak, waar je met je eigen slaapzak in ligt. Zo kan je al sterrenturend in slaap vallen. Hoe Idyllisch is dat! Helaas was het volle maan, en eistje die veel aandacht op, waardoor de sterren niet zo mooi als ze zouden moeten schijnen uitkwamen, maar eveneens was het schitterend.

Kings Cannyon was ongelofelijk mooi, echt het absolute hoogtepunt. Ik heb mijn camera tot waanzin gedreven om alle schitterende vieuws om te zetten in digitale documentjes, allemaal herinneringen. En leuk om bij het verslag te plaatsen, want natuurplekken zijn zo moeilijk te omschrijven.

Na een 3 uur lange walk over rots en steen, stapten we dan de bus in, en ging onze vrolijke (turf ff hoe vaak ik dit woord al heb genoemd;) hippie gids zingend de 5 hour bustocht tegemoed, ook zij had een leuke tijd gehad met onze groep. Het was echt een te gekke tijd.

Daarna een paar chille daagjes Alice Springs, waar Iris en ik een keer uitspraken wat voor 'saaie' relaxdag we hadden gehad, net voordat er al een malle op onze kamerdeur in ons hostel werd geklopt, en een stem 'fire!fire!hurryhurry!' schreeuwde. Conclusie; we kunnen geen dag avontuurloos leven hier. We staan twee uur buiten bibberend in de koude nacht. Ik heb mijn portemonnee, Ipod en dagboek bij me. Dan realiseer je wat je allerbelangrijkste dingen zijn die je hebt. Geld, muziek en herinneringen. De rest van mijn spullen vond ik ongedeerd in mijn kamer twee uur later, toen de brandweer 'brandmester' had gegeven.
Nog een kamelentocht gedaan bij sunset, wat een heeel e leuke ervaring was! :D I love camels, echt geweldige dieren. Wanneer ze opstaan heb je een beetje hetzelfde gevoel als wanneer je als kind vroeger op zo'n 'wiebelding' met een ijzeren spiraal zit, en je net iets te ver naar voren en naar achter beweegt. Maar dan zit je twee seconden later op een hoogte van 2,5 meter, en hobbel je heerlikj in een relaxed ritme door... the outback.

De terugtocht richting Cairns hebben we geregeld door de nachtbus naar Tennant Creek te nemen, samen met ons nieuwe reisgenootje Nicole, die ons de komende dagen zou vergezellen. We catchen up met Mick, die een eigen bedrijfje heeft, en daarvoor zijn supergrote 4wd cars moet over driven naar Cairns. Fuel en accomodatie wordt voor ons betaald, en zo hebben we een geweldige (GRATIS!!!) lift naar Cairns. Met twee auto's rijden we richting Cairns, weer van de oneindige outback genietend. Ik als enige niet-rijder heb het goed toeven door de bestuurders te moeten entertainen, en wordt er door mij de chocolate-chip-cookies (heeey, had je die combi niet eerder gelezen? deze koekjes en roadtrippen? Klopt, geen roadtrip zonder Chocies! :D)gedeelt, en komen mijn Aussie-90 hits CD's die ik in een tweede hands winkel in Alice heb gekocht, prima van pas. Ook mijn nieuwe CD van the Foo Fighters komt heel mooi uit wanneer we over de highway scheuren. Met onze stoere auto's kunnen we ook de dirrtroads aan (ongeasfalteerde wegen) en laten ons nog meer bevestigen dat dit land echt nog ongetemt is.

Wanneer het donker wordt, worden deze wegen wel gevaarlijker, omdat kangaroes met sunset actief worden, en door een of andree gekke reden niet voor auto's weg duiken, maar op deze broemende monsters af komen springen. Daardoor is de score 2-1 voor ons wanneer we na 2 uur lang in het donker uiteindelijk in norhampton aankomen, tussen Iris en mij en Nicole en Mick in de andere auto. Bijna verbaast reageer je, wanneer je weer een normaal straatje ziet opdoemen, wanneer je de hele dag niets anders hebt gezien dan weg-dirrtroad, en vooral de niet-aangegeven diepe dips hebt gevoeld, niet hebt zien aankomen.. 0:.)
De volgende dag reden Iep en ik alleen de auto, en proberen we het Australische volkslied uit ons hoofd te leren, die ook op de CD staat. Ik ga me nu afvragen welke ik liever zing, en ik denk toch stiekem dat de Australische mijn voorkeur heeft. ;)

We missen Mick en Nicole bij een stop, die eerst voor ons reden, maar we na een tijdje uit het oog verloren waren. Hun overhaaste inhaalactie, waarbij ze de enorme afstand die wij al in die tijd hadden overbrucht, wilden inhalen, maakte dat hun motor oververhit raakte, en ontplofte. Gelukkig niet in the outback!

Met z'n 7tjes gesqueezed in 1 auto (incl. backpacks) rijden we naar Mt Garnet, waar Iep en ik opgepikt werden door Norm, een echte cowboy, met hoed en sporen, tattoes en een nep-oog, die er door een eng avontuur uitgehaalt moest worden.
Die avond zou hij met een helicopter naar het ziekenhuis gebracht worden, omdat hij een gebroken heup, en een dislocated shoulder heeft. Zelfs een cowboy moet zich laten kennen wanneer 'ie van een knettergek paard afgebokt wordt, dat voor onze neus gebeurde. Een paard dat een half jaar niet meer bereden was, werd weer een kans gegeven, maar dat liep dus heftig af. Alsof het beest vuur onder zijn hoeven had sprong het rond, en viel onze stoere cowboy met een rake smak op de grond. Paarden, wat toch een vreselijke beesten... ;)
Daarover meer de volgende keer, genoeg verhalen voor nu.

Foto's komen morgen (mijn morgen, 8 uur eerder dan die van jullie ;)) want nu ga ik slapen, morgen weer om 5.30 op! :o

Liefs!
Mir