Een te lang verhaal over te veel leuke ervaringen!

Kia Ora!
Allereerst mijn excuses voor mijn late blog, de laatste tijd heb ik het toch zo druk gehad :P Druk met ontzettend veel leuke dingen, en mijn zeldzame computertijd moest ik volop benutten voor de decentrale selectie, dus vandaar dat ik mijn blog niet echt veel heb geupdated. Maar ik heb weer heeeeel erg veel verhalen, dus luister, huiver en geniet met me mee! ;)
Ik heb mijn laatste blog gepost in Taupo, net na de skydive. De volgende dag hebben we de wandeling die ook wel bekend staat als de meest bijzondere wandeling van heel Nieuw-Zeeland gemaakt; de Tangoriro Crossing. Na twee uur rijden met de bus kwamen we aan in het Tangoriro National Park. In dit park zijn ook vele opnames gemaakt van The Lord Of The Rings. We zouden een wandeling van maar liefst 8 uur gaan maken. In 19 kilometer 800 meter stijgen en dalen. Pfoei!
Maar wat een schitterende wandeling! Ik heb me nog nooit zo verbaasd over het landschap op deze planeet toen ik deze wandeling maakte. Zo onaards, zo kil, zo magisch, ondoorgrondbaar en ruw, koud, grof ... spookachtig. Laat een poët er een dag zitten, om een goede omschrijving te geven, ikzelf kan het niet beschrijven. Echt zó vervreemdend, ik heb echt nooit van mijn leven een landschap gezien die zo vervreemdend voor me was. Alsof ik naar een andere planeet was geschoten, ik wist niet dat landschap er zo uit kon zien. Het is een heel vulkanisch gebied, allemaal zwarte en dieprode grond, allemaal rotsen en het kreeg een extra magische sfeer door de wolken die door het dorre landschap dwaalden. Er is nauwelijks vegetatie, en dat maakte het nog vervreemdender. Gaaf, wel echt ontzettend gaaf! Ik heb veels te veel foto’s genomen die dag, en ik kan ze je laten zien wanneer ik thuis ben, maar zoals ik ervan overtuigd ben; foto’s schetsen slechts een beeld van de dingen die ik zie, maar als je er echt staat beleef je alles zo veel intenser, ik heb denk ik een uur nodig bij elke foto om te omschrijven hoe het is om daar echt te staan. Kortom, de boodschap luidt: plan deze reis, ookal is het over 30 jaar, je móét hier geweest zijn. ;)
De wandeling zelf was echt best zwaar. Op een gegeven moment liepen we naar The Red Crater, en wanneer je daar een stap zette, gleed je weer een halve stap naar beneden, zo mul was het gruis. De harde wind en de koude miezerregen maakten het nog moeilijker, en het feit dat ik de laatste tijd nauwelijks mijn tijd heb besteed aan sport of ook maar iets wat er in de buurt kwam, maakten het een goede conditietest. Met bibberende benen stond ik bovenaan de Crater, buiten adem en ik had het ontzettend koud, but we made it! :D De weg die daarop volgde was beter, om naar beneden te lopen hoefde je alleen maar een soort van moonwalk-move te maken, en zakte je vanzelf naar beneden.
Negen uur na het begin van de wandeling was ik ongelofelijk moe, maar het was het echt driedubbel waard. Tevens de spierpijn die drie dagen later nog door mijn benen gierde.
We sliepen die nacht in een hele leuke lodge, we konden heerlijk genieten van de spapool en de open haard. :)
De volgende dag gingen we door naar Wellington! Onderweg werden we opgeleid tot ‚Gumboot throwers‘, tien punten als je je er gelijk wat bij kan voorstellen. Mocht je niet aan deze gave voldoen, leg ik het je even uit. Gumboot throwing is een nationaal bekende sport bij de –meer en meer in mijn hoofd voor gek verklaarde- Kiwi’s (Nieuw Zeelanders) en houdt niet meer in dan de volgende regel: ‚gooi je laars zo ver mogelijk weg.‘ Bij een lokaal gelegen ‚Gumbootthrowveld‘ werden we gedropt. Niet de perfecte lokatie voor beginners, want daarnaast liep een spoorweg... ja je raadt het al. :P Onze busschauffeur, die nieuw was, en het daarom ook voor het eerst deed, had een hele goede techniek ontwikkeld, maar had deze nog niet helemaal onder controle, wat leidde – door de perfecte timing – dat een passerende trein echt op een haar na op de voorruit geraakt werd door de zwarte laars. Wat moet die conducteur raar op gekeken hebben!
Ik was wel verbaasd over mijn gumbootthrowkunsten, ach ja, waar je wel geen aanleg voor kan hebben :P Tjakka!
Onderweg kwamen we langs een heel klein plaatsje Foxon, waar ik heel erg verbaasd het raam uit keek toen we stopten. Daar stond een molen! Ze verkochten allemaal Nederlandse spullen, inclusief allemaal sinterklaasprul wat nog net niet over de datum was, en daardoor met korting verkocht werd. Als Hollanders houden wij wel van goedkoop, dus met een grote zak pepernoten en een chocoladeletter gingen wij de deur weer uit. Die hadden we toch gemist dit jaar! Ik heb de pepernoten in de bus uitgedeelt, en verteld waarvoor wij het gebruikten – wij rare Nederlanders met onze tradities – De meesten vonden het best lekker, het was echt een nieuwe smaak voor hun. De chocoladeletter was echt heerlijk, en heeft Wellington niet gehaald... (a)
Aankomst in Wellington; voor het eerst mistig en regenachtig. De planning stond niet toe dat we hier langer dan één nachtje bleven, dus bij aankomst in het hostel backpacks droppen en huphup de hort op! Wellington heeft een heel erg groot museum, waar we van de meeste backpackers hoorden dat ze er wel drie dagen over hadden gedaan om alles te zien, maar wij moesten het in 40 minuten doen. Rennend naar het museum, om als Japanners het museum door te vliegen, om toch de highlights te zien. Een super vriendelijke man vertelde ons waar we heen moesten, en rennen maar! Het was echt mooi daarbinnen, super leuk vormgegeven. Echt jammer dat we er zo snel doorheen moesten (ja ik liep echt met versnelde hartslag en ademhaling door het museum) maar ik ben blij dat ik het toch nog even gezien heb.
Die avond trakteerden Iris en ik ons na een kleine stadswandeling op een heeeerrrrlijke kebab. Ik ging aan de falafel. Hmmm!
Daarna zijn we nog bij een superleuk restaurantje gaan koffiedrinken,(je kan hier overal moccaccino bestellen, echt zooo heerlijk!) en na een heeeeeeel lang gesprek, wat alleen meiden onder elkaar kunnen, gingen we nog even uit.
De volgende dag om half 6 op (au!); op naar de Ferry die ons naar Picton bracht. In picton heb ik mijn eerste meatpie verorbert, een Down Under specialiteit, echt ongelofelijk lekker; een soort van gehakt in een saus in een taartje van bladerdeeg.* Jummie! (*Bij de bereiding van dit product is niet aan calorien gedacht)
Verder vanaf picton; het aanblik van het zuidereiland opende zich! Wat een verschil direct al! :o Véél ruiger, véél meer bos, overal rivieren, en – hoe mogelijk – nog onbewoonder dan het noordereiland. Weer een reden om tijdens het reizen niet in slaap te vallen, zoals vele van mijn reisgenootjes doen, maar volop te genieten van het landschap, en als een mantra voor mezelf te herhalen hoe ontzettend mooi ik het hier vind. Geef me dan nog mijn Ipod, en ik luister het nummer ‚Pride‘ van U2, (hét nummer van mijn reis) en ik ben helemaal happy. : )
Onderweg zijn we gestopt voor een wijnproeverij, die ik maar even afgeslagen had. Iedere smaak die maar een beetje in de buurt van de Australische Goon komt, kan ik de komende tijd echt niet meer verdragen. Er zit echt enorm veel troep in, en dat kan mijn lichaam niet verdragen. (blijkt proefondervindelijk...)
Enfin, op naar Abel Tasman! Via Nelson, wat een ongelofelijk leuk plaatsje aan een supergroot meer is. Het water is heel ondiep, en op de één of andere manier krijgt iedereen de neiging om met stenen op het strand te schrijven. Leuk gezicht.
In Abel Tasman sliepen we in het plaatsje Marahau, een heel klein dorpje aan het begin van het nationaal park. We overnachtten op een camping, weer eens wat anders dan een hostel. Iris en ik kampeerden in een grote tent waar zes bedden in stonden. Zeerzeerzeer onverstandige keuze, blijkt later in dit verhaal...
De eerste dag echt heerlijk gerelaxed, genoten van het veels te mooie weer (wat al snel leidt tot verbrande neusjes en rode ogen aan het eind van de dag – de zon is hier echt gevaarlijk fel door het gat in de ozonlaag) Savonds hebben we met een grote groep een BBQ gehouden, was super gezellig en heel erg lekker. Ja ook ik aan de hamburgers en worstjes, met dit weer en gezellige mensen om je heen vergeet ik totaal mijn vegetarische principes. Dat komt thuis wel weer. Oei.. dan heb ik weer heel wat te compenseren.
We zouden in totaal vier hele dagen in het Abel Tasman blijven. Helaashelaashelaas en met driedubbele pech voor ons begon het de tweede dag te regenen... en hield het de komende dagen niet meer op. En om maar weer even op mijn cliffhanger van zonet terug te grijpen, de tenten hielden de regen ook niet meer op een gegeven moment. Één nacht heeft het gehoost, echt niet meer normaal. Ik werd om zes uur sochtends wakker van gedrup... ja het regende door de tent heen! Om half zeven was echt alles nat, wat mijn matras doorweekt, en mijn hele backpack vochtig. We hebben geschuilt in de open keuken, en gewacht tot de receptie open was. Daar konden ze ons geen beter advies geven als; ‚Sorry we zitten helemaal vol, maar jullie krijgen nieuwe matrassen, we dwijlen in de tent (ja dat kon die dag) en dan kunnen jullie er wel weer in. Wij hebben erover gedacht om met de eerste bus weg te vluchten, maar omdat de weersvoorspellingen ietsjes beter waren, probeerden we het maar.
Gelukkig heeft de tent het droog gehouden, maar wij liepen nog wel rond in onze klamme kleren, en mijn slaapzak was nog steeds nat. Hm... nouja, we hebben het overleefd! ;)
De laaste dag hebben we nog een zeilcruise gemaakt, langs de kustlijn. Dat was echt super leuk! In de ochtend zelfs mooi!!! weer, wat het zeewater heel mooi turqoise kleurt. De kustlijn van regenwoud loopt abrupt over in de zee, zo’n bijzonder gezicht is dat. Het is één van de weinige plekken op aarde waar dat is.
Bij een heel mooi strand zijn we van de zeilboot af gegaan om te lunchen, en daarna zijn we een rivier in gevaren, waar je echt het idee had dat je je midden in de jungle waande. Echt gaaf!
Op de terugweg kon ik al snel weer mijn trui en lange broek over mijn bikini aantrekken, en een kwartier later zat iedereen gehuld in de meest stijlvolle knalgele plastic poncho’s, die op de boot uitgedeeld waren. Ben rillend weer aan wal gestapt, maar het was wel echt heel erg mooi die dag. We hadden die vorige dag nog een kleine wandeling gemaakt met een groepje, maar het was echt mooi om de kustlijn vanaf zee te zien.
De volgende dag gingen we op naar Owen River, waar Iris en ik een week hebben geWWOOF’ed. Gewat? WWOOF staat voor Willing Workers On Organic Farms, werken voor je accomodatie, om maar niet al te moeilijk te doen. Het ligt in de buurt van Murchison, ook een inimieniplaatsje, grof gezegd aan de noordkant van de oostkust. Het was echt een verassing waar we terecht zouden komen, omdat we wel een paar keer getelefoneerd hadden, maar ik had echt totaal nog geen beeld van met wat voor mevrouw en meneer ik te maken had gehad. Wel wist ik dat het net in het Kanhurangi National Park lag, en dat staat bekend als de plek waar de ruige natuur van het zuidereiland losbarst. Whieuw!
En dat was ook zo, het was echt een schitterende omgeving waar we zaten. We kwamen terecht bij Belinda en Maurice, een oud hippiestel, die hun geluk hadden gevonden op een oude boerderij, die een heel dal met vijf andere boerderijen deelde.
Iris en ik hadden een zolderkamertje boven de schuur die we konden bewonen. Eindelijk even een vaste plek! We versierden de kamer direct bij aankomst met al onze sokken, tshirts en broeken, die al een paar dagen nat in de tas hadden gezeten.
Het project van onze week was het bouwen van een stal. Gaten graven, cement storten, en heel veel stenen sjouwen. Het resultaat aan het eind van de week, een geraamte van een schuur, mijn handafdruk en naam in het cement gegrafeerd, en ietsjes gespierdere armen. En ik was ook 100 muggebulden rijker, doordat echt overoveroveral zwermen zandvliegjes je het leven zuur maakten.
Verder hebben we heeeerlijk gegeten, doordat onze WWOOFmum Berlinda echt heerlijk kon koken. Elke dag toverde ze weer een ontzettend lekkere maaltijd op tafel, met minstens een halve kilo vlees per persoon. Oei, dat valt zwaar op je maag iedere dag. :P Aan het eind van de week vele inspiratie van recepten rijker, plus een weegbare kilo extra, heb ik echt weer moeten afkicken toen we weer aan onze backpackermaaltijdjes begonnen. (we eten overigens gezond hoor mam, no worries!)
Verder hebben we nog gemeet met real kiwiguys, die een boerderij verderop woonden. Een jonge boer had al zijn neven uitgenodigd te komen helpen bij het hooien van zijn velden, die zich uitstrekten zo ver als de horizon werd afgebakerd door de bergen. Een gezellige avond hebben we gehad, veel gepoold en gezellig gekletst. Om half 5 vuurwerk afsteken, en daarna om vijf uur snachts op konijnen jagen... ja dat kan je ook alleen maar doen aan de andere kant van de wereld... Met z’n 6’en in de auto, die hikkend vooruit ging en vaak afsloeg, maar uiteindelijk wel vooruit kwam. Met de auto was niets mis overigens (a) We reden het verlaten pad naar huis, waar we een weiland in sloegen, en een minuut later klonk een schot, en was de wereld een konijn armer... Die zou de volgende dag aan de honden gevoerd worden... tjah... wat vind ik hier nou van?
De volgende ochtend stonden Iris en ik alweer fris en fruitig klaar om te gaan werken, en vertelde Belinda dat ze een kater had, omdat ze alle stress had weggedronken met wijn. Ze had niet verwacht dat we zo laat pas thuis zouden komen, en had zich helemaal zorgen zitten maken. Schat.
Die avond gingen we weer naar Willy toe, en mochten we op de fourwheelmotorbike rijden! :D Ook in Nederland wel bekend als een squad, superstoer ding! We gingen met z’n vieren een toch maken, en jaja Iris en ik kregen allebei een squad toegeeigend. Na wat oefenrondjes in het weiland gingen we een tocht maken. Dat was zooooo superstoer! Het was echt gaaaaf om op zo’n ding te zitten, zeker wanneer je doorhebt hoe alles werkt, en je vanuit stilstand volop kan optrekken, door weilanden scheuren, zo hard als het gaspedaal en de hobbels het toestaan. Yiha! De tocht was ongeveer een half uur. Het was wel heel ruig terrein, maar gelukkig doorde fourwheeldrive-functie konden we het terrein meester maken. ;) het was echt heeel erg gaaf!
Ik kan zeker terugblikken op een superleuke week. Het was een superleuke ervaring om zo het gezinsleven mee te maken van een familie, echte kiwiguys te leren kennen en even alle impressies die je de laatste tijd hebt opgedaan een plek te geven. Ik keek net even al mijn foto‘s terug, en dat zijn er toch zo veel! Dan realiseer je je pas hoe ontzettend veel je al hebt meegemaakt. Dan te realiseren dat je eigenlijk pas twee maand op reis bent, en voor je gevoel al ervaringen voor 3 jaar lang hebt meegemaakt.
Na die week stapten we op weer in Murchison, en reden we naar Barrytown. Barrytown = partytown! Het thema van die avond was pims and prostitudes, jaja niet door mij bedacht, maar ook ik moest eraan geloven. Het was echt leuk om iedereen verkleed te zien, de ene zich nog meer uitlevend dan de ander. Want er kon een bungyjump gewonnen worden die avond! :o
Ikzelf had wat spul uit de verkleedkist geplukt, en in mijn hotpants en met een punkkuif en driedubbele laag make-up heb ik de hele avond rondgelopen. Veel lol gehad, en ook gelijk iedereen leren kennen van de nieuwe groep.
De volgende dag vroeg opstaan, om te gaan bonecarven! Het doel is om van een stuk bot een sierraad te maken. Ik moest natuurlijk weer eigenwijs zijn, en maakte mijn eigen ontwerp. Ik heb een zeepaardje gemaakt, best een leuk resultaat uit eindelijk. Je ziet bijna elke backpacker met een bonecarf rondlopen, en nu kon ik er eindelijk ook aan meedoen ;)
We reden door naar Franz Josef, de glacier! De volgende dag hebben we de glacierwalk gedaan, een hele dag lopen tussen de ijswanden! Echt heel gaaf was dat, hele mooie uitzichten, en helder blauw ijs. Soms moesten we echt gesandwitcht tussen de ijsmuren lopen, tegen ijsmuren opklauteren, en met onze ijzers onder onze voeten hele stijle hellingen oplopen. Bij dit verhaal geldt; foto’s zeggen meer dan woorden, dus laat ik het hierbij ;)
De volgende dag een extra dag in Frans Josef. We zijn naar de kust gegaan, en daar een wandeling gemaakt. Daarna zijn we naar het meer in de buurt van de glacier gegaan (ben even de naam kwijt) en daar gezwommen. Het was daar zo stil, zo ontzettend mooi! Als je het water in plonst, wat ik echt niet kan weerstaan in alle meren hier, dus als we ergens komen, ben ik de eerste die erin rent. Maar dit was toch echt het mooiste meer, met uitzicht op Mount Cook, die prachtig in het meer weerspiegelde.
De dag die daarop volgde (ben je er nog bij? Ik weet dat het super lang is, dus echt cool als je het nog wel volgt ;)) naar Makarora. Daar hebben we niet heel veel gedaan, maar het was wel een mooie lokatie als hostel.
De dag daarna zijn we naar Puzzling world gegaan, een museum waar je allemaal illusie-beelden hebt. Ik hoop wat foto’s te kunnen uploaden, dan krijg je er wel een beeld van.
Toen door naar Queenstown! Het is een heel klein stadje, wel grappig als je de kaart van NZ erbij pakt, lijkt het heel wat te zijn, en vergeleken met de andere gehuchten is dat het ook, maar vergeleken met Haren is Haren echt een wereldstad. Het ligt prachtig aan het meer, en er zijn ontzettend veel backpackers. Het uitgaansleven is leuk, en daar hebben we ook maar gebruik van gemaakt ;)
Die dag daarna naar Milford Sound, een PRACHTIG gebied, waar bergen puur en ruig hun toppen uit de zee doen reizen. Na de bootocht was mijn camera 100 foto’s rijker, en weet ik weer een prachtige plek om aan terug te denken wanneer ik weer thuis ben, en oneindig veel boeken moet doorspitten. AI. Wat zou dat weer een contrast zijn als ik thuis ben!
Daarna naar Stuard Island, waar ik nu zit. Ik ben omringt met natuur, en vogels – allemaal vogels, in de meest mooie kleuren, en die de meest sprookjesachtige zanggeluiden kunnen produceren. Echt een paradijsje hier. Ik ben hier vier dagen, en ik ga elke dag wandelen, om zoveel mogelijk van het eiland te zien. We zitten hier met een hele leuke groep, van allemaal mensen die met stray reizen. Gister hebben we met z’n allen een wandeling gemaakt, en in een gekke bui hebben we op het strand met mensen geschreven. Waaaat? Ja – letters uitbeelden met mensen, super veel lol. Het kwam er op een gegeven moment op neer dat ik als het bovenste lijn van de letter T moest dienen, en dus boven op een super grote gespierde Israelier terecht kwam, die als de stam van de T diende. Haha. :)
Lieve mensen, ik sluit af, ik heb veeeeeeels te veel getypt, en het meisje waarvan ik deze laptop geleend heb, vroeg zonet al of ik klaar was met mijn boek. Yes I am!

Okay – Sweet as! Spreek jullie next time, wanneer ik weer heeeeeel iets dichterbij huis ben (verder weg dan 54 zuiderbreedte zou ik nooit komen...;))

Liefs!
Mir

ps Ik heb dit verslag eerder getypt, maar ik ben hedentendage in Queenstown! ;)