Internet in the Outback? No way! Back to the start

Daar ben ik alweer! In Cairns? Hoor ik nu niet ergens in the middle of nowhere te crossen, op naar de oneindige horizon? Jep, maar soms lopen dingen anders. Dat is het leven, en hoe kwetsbaar je leven eigenlijk is wordt soms op de meest riskante manieren getest... Zoals een paar dagen geleden.

De dag die de naam 3th of May heeft gedragen, gaan we met Joe en Callum uit Engeland, en Josy uit Zweden, beginnen aan onze roadtrip, wat een ontzettend leuk avontuur moest worden. Een superleuke groep, we hebben echt een klik, het is gezellig en het voelt al gelijk heel erg vertrouwd. We zingen met de muziek die Joe op zijn Ipod heeft staan mee, ramen open, scheuren over de Australische highway. Zoals het hoort, genieten op zo'n manier dat je de kriebels in je buik voelt. We verlaten Cairns is de gedachte, en met onze overladen auto, waar in de achterbak van de auto onze oversizede maatjes, maar het enige wat we nodig hebben, de backpacks. En voor de rest veel eten, want we moeten voorbereid zijn op een paar dagen puur en leeg landschap. Met af en toe een stadje dat uit de grond plopt, maar wat echt ons even zou wakker laten schrikken (hej, een dorpje!) van onze ellenlange reis van bijna drieduizend kilometer kaarsrechte wegen.

Allemaal parodie, want die outback hebben we niet gezien.

Die dag bezoeken we een paar enorme reuzen, fig trees genaamd. Deze kollossale bomen laten hun takken hangen nadat ze groot genoeg zijn, en groeien richting de bodem, om verder te ontwikkellen als wortel, om de andere nieuwgroeiende takken te voeden. Deze boom had dat in honderden jaren ongestoord kunnen doen, en was uitgegroeid tot een gigantische versteende waterval van wel 30 meter hoog. Wat heb ik dan een respect voor de natuur, wat een energie zit daarin om dat te laten groeien, denkt de bioloog in mij...

We rijden verder om naar een platymus-platform te gaan, om daar deze beestjes te spotten. We hebben het alleen veels te gezellig, maken veels te veel kabaal, en wanneer Joe op het idee komt om een steen in het water te gooien, zodat ze misschien erop af zouden komen omdat ze dan zouden denken dat het voer is, is er al helemaal geen platymus meer in de straal van tien kilometer te ontdekken. Geen platymus voor ons dus.

We rijden verder om een meer in de buurt, waar we de ene 'pothole' (gaten in het wegdek) naar de andere moeten omzeilen. Joe beschikt over het talent om alle potholes die hij probeert te omzeilen, te raken, en daardoor wordt onze tocht echt een hobbelbobbeltocht. Hetzelfde idee als dat je vroeger als kind bij je ouders op schoot zat, en ze je lieten paardrijden op hun knien. Hobbeldebobbel, zo zaten wij in de auto.

We maken die dag niet veel kilometers, en eindigen in Malanda, een klein dorpje in the middle of nowhere, geen bereik met je mobiel. Josy, Iris en ik slapen in de auto, en Joe en Callum slapen in het toilethok van de camping, om hun tentje te besparen tegen de regen. Slaap lekker, die groet is zeer gemeend als backpackers dat tegen elkaar zeggen.

Die avond hebben we met een Canadese familie die we op de camping leren kennen, een griezelgesprek over enge dingen die met backpackers zijn gebeurt. Het ene na het andere verhaal, over seriemoordenaars in de outback, fatale autocrashes en complete verdwijning van personen komen langs. Ik vind het op een gegeven moment niet grappig meer, vind het bizar dat er zoveel verschillende verhalen circuleren, en vraag me af of het niet allemaal van een verhaal afkomstig is en door iedereen op zijn eigen manier griezeliger wordt gemaakt. De man neemt een foto van ons, en zegt 'This might be the last group picture of you all together...' Een mondhoek van mij trekt op, niet beide.

Die volgende dag vertrekken we na een brakke nacht om acht uur van de camping. Niet wetende dat we er enkele uren later weer zouden staan...

We rijden zo'n 20 minuten op de highway. Het is regenachtig, en de mist blokkeert ons het zicht. Onze TomTom geeft een scherpe bocht aan waar ik al een tijd op gefocussed ben..

Die zekere bocht geeft een draai aan onze trip.

We rijden met 100 km/h de bocht in. Te hard, merkt ook Callum als de bestuurder, en wil vaart minderen. De auto reageert niet goed, de wielen blokkeren en hij probeert bij te sturen. Een flinke ongecontroleerde slinger naar de rechterkant laat ons allen merken dat wij niet meer de auto besturen, maar dat de rollen omgdraaid zijn. Een hopeloze bijsturing laat de auto flink uitzwiepen naar de rechterkant van de weg, en de poging van Callum om de tegemoetkomende auto te ontwijken laat de car volledig om zijn as draaien. We rijden nu achterstevoren, hebben nog steeds een enorme vaart in een auto die volledig zijn eigen baan kiest...

Niet die boom, niet die boom.

Waarom kan je op zo'n moment nog zo helder denken. Gedachten gaan tien keer zo snel, worden allemaal nog in begrijpbare taal vertaald. Niet die boom, wat gaat er allemaal gebeuren, hoe loopt dit af.

Een enorme klap die onze car een enorme zwiep geeft, maakt ons duidelijk dat we van de weg af zijn. We hebben nog steeds ruim genoeg vaart om uit deze diepe kuil weer omhoog te slippen, om vervolgens 5 meter verder in de berm binnen een seconde tot volledige stilstand te stranden. BAM. AU.

Seconden van stilte. Realisatie. Fuck man, wat was dit?

Ik kijk rond in de auto waar mijn reisgenootjes van de schrik wit zijn weg getrokken. De ogen die ik ontmoet zijn vol van angst, onbegrijpbaarheid. 10 seconden geleden reden we nog normaal over de highway, en nu staan we hier.
Ik voel een snijdende koude wind langs mijn nek, en wanneer ik met een kramp in mijn nek omkijk, zie ik dat het raam aan mijn kant compleet eruit geslagen is. De achterklep staat open, en alle bagage is door de enorme vaart die we nog steeds hadden, ook toen we achteruit reden, uit de auto geslingert.

Een check of iedereen OK is. Ja, luidt het ontladende antwoord. Zere nek en rug door alle rare moves we hebben gemaakt, maar niets ernstigs.

Het begint te regenen, het is koud. We stappen uit de auto. De Callum die ik kende, stoer en altijd wat te zeggen, is stil, bleek en staart met een wezenloze blik voor zich uit. Hij is niet hier, lijkt het. Compleet in shock.

Mijn mobiel heeft geen bereik, niemand van ons. Hopend op een auto die ons kan helpen, staan we zwaaiend langs de highway, wachtend op hulp. Er stopt een auto die naar een plek rijdt om bereik te hebben, en de politie te bellen.

We zoeken die tijd schuiling in de auto. Onze Talulla, de naam gebaseerd uit een bobslee die crashede in een film. Waarom noem je je auto nou zo, dat is vragen om problemen? :.P In ieder geval maakt ook deze Talulla haar naam waar.

Joe test of de tomtom kan aangeven waar het dichtstbijzijnde stadje is. Een stem, waarin je bijna een sarcastische toon in wilt proeven, begroet ons met het citaat; 'Find your way back on the highway, please.' - Stilte - Een proestende lachbui kan door niemand onderdrukt worden. You Fuck off!! Ontlading.

Even later arriveert de politie. We worden een voor een overhoord, wat is er gebeurt, vertel every signle detail. Er wordt een conclusie getrokken, de bestuurder heeft te hard gereden voor de weersomstandigheden. Schuldig. Een flinke boete en een wegverbod. Mocht dat zijn schuldgevoel wat hij al heel extreem had, even versterken.

We rapen al onze doorweekte backpacks bij elkaar, en onze auto, die veel meer schade heeft dan we hadden gedacht, weggesleept. Josie, Iris en ik worden bij de camping afgezet. Dezelfde plek waar we die dag begonnen. Daar zijn we weer!

We huren een cabine, om alle spullen te kunnen wassen, alles zit onder de rode modder. We proosten met onze theekopjes, met de thee die ons weer moet opwarmen, en zeggen 'Cheers that we are alive!' Sarcastisch, want er gingen die dag honderden versies van het ongeluk door mijn hoofd. Wat nou als dit, wat nou als dat... Sommige versies maken me misselijk omdat ik er niet bij kan dat het had kunnen gebeuren. Maar het is niet gebeurt. We zijn veilig.
We eten het hele pak choclet-chip cookies leeg. Die smaken in elke omstandigheid goed. Ookal zijn ze nat en klef van de regen, als je toch al compleet onder de modder zit,in je natte trui en met mascara die zelfs op je wangen zit, maakt niets meer uit. Cheers. Crunsh.

Door zo'n ervaring wordt je toch weer aan het denken gezet. Zo onverwacht kunnen dingen gebeuren. Zo'n andere wending kan het je reis geven. Voor Joe en Callum helemaal, die de auto niet verzekerd hadden, en dus te kampen hebben met hoge afbetalingen, plus het feit dat ze de auto net een week hadden, en nu hun auto in puzzelstukjes proberen te verkopen. AU.

Die avond is het een hele leuke avond, we pakken de sfeer weer op, zingen met Callum's Ipod mee terwijl Iris en ik aan de anderen ons favorite israelische spel Yanif aan onze reisgenootjes leren. Zo'n gebeurtenis geeft toch een sterke band op een of andere manier.

Jaja, dat was het dan voor dit blog. Reizen is ook nooit zonder avonturen. Iris en ik hebben nu voor morgen een vlucht naar Darwin geboekt. We omzeilen zo alle seriemoordenaars in de outback, en hoeven niet na te denken over wat en hoe als je met een lekke band in de outback staat, je geen bereik met je mobiel hebt, en net die dag geen mensen onderweg zijn.

Cheers because we are alive, ook omdat deze vrolijke levensgenieter nu nog 6,5 week heeft in Down Under. De tijd gaat snel, en ik pijnig mezelf met het idee dat ik nu in weken aan het tellen ben, en niet meer in dagen. Ik ben nu eigenlijk op een punt gekomen dat ik wel eeeeeeuwig zou kunnen reizen, altijd vrijheid ervaren, ongebondenheid. Niets drukte, stress, schema's, deadlines, patroontjes... maar elke dag weer wakker worden, en niet weten wat de dag je brengt, niet wetend waar je overnacht vannacht, welke plekken je gaat zien, welke wonderen zich weer voordoen, welke gedachten - die nu zoveel vrijheid hebben gekregen - gaan vandaag in je hoofd rondspelen, en geven je een totaal andere kijk op het leven. Met wie ga je vanavond proosten op het leven? Het lijkt een droomleven, en ik besef ook dat het absoluut abnormaal is, dat mensen van deze wereld wordt verwacht dat ze serieus zijn en zich moeten settelen, werk zoeken en happy en gelukkig een gezinnetje vormen. Maar ik zet me schap, ik wil niet een uitgesleten paadje volgen. Ik wil vrijheid, geen afbakeringen zien. Ik wordt maar beroepsreiziger, dan heeft het tenminste een naam in deze wereld waarin je bezigheid alleen maar telt wanneer er een carrierenaam aan zit. Waarom draaien we hier allemaal zo makkelijk in mee? Waarom hebben wij ons laten evalueren tot de - eeuwig moeten preserende - mens? Waarom nemen wij geen voldoening met het feit dat we al ontwikkeld zijn tot levensbeseffers, en moeten we daarom altijd maar weer verder ontwikkelen?

Genoeg filosofie voor vandaag. Ik ren zometeen dit internetcaf'e uit, en neem een duik in de lagoon. Weer terug in mijn sprookjeswereld.

Liefs!
Mirjam

PS bedankt voor jullie reacties van de vorige keer! :D