Nog meer verhalen!
Door: Mir
Blijf op de hoogte en volg Mirjam
30 April 2010 | Australië, Cairns
Hier in Cairns, op de 30e van april, zit Mirjam de rest van haar verslag af te typen. Buiten vallen dikke tropische regendruppels met bakken naar beneden. Het regenseizoen is bijna voorbij, maar zo af en toe zwiept hij nog net even een bui over Cairns, en laat het straatbeeld van rondlopende backpackers die met hun laatste aankopen en folders van tours die ze bij elkaar gescharreld hebben, veranderen in een lege straat die glanst van de laag water die er in een korte tijd op neer komt. Ja we zitten in tropisch gebied!
Waar was ik gebleven? Oja, in mijn hometown Agnes Water, de chill&relaxplek van de Oostkust. We hebben daar echt een super relaxete tijd gehad, super veel leuke mensen ontmoed en veeelll leuke dingen gedaan. De laatste dag dat we daar waren, deed zich het volgende verhaal voor:
Om kwart over 7 sochtends staat er een busje voor ons hostel klaar, om Iris, mij en onze hostelcrew op te pikken. Klaar voor een duikavontuur? JA! Bij aankomst moeten we op een formulier allemaal boxjes aanfinken; slik ik medicijnen? Nee. Heb ik last van een te hoog cholestorol? Nee. Na het invullen van zo'n lijst kan je je heel gelukkig voelen, doordat je beseft dat je je eigenlijk kerngezond mag bekronen. Minstens 50 gezondheidskwalen omzijld, best een goede conclusie. Na een heel uitgebreid formulier in te vullen waarin je eigenlijk je handtekening zet dat je het ermee eens bent dat het echt je eigen schuld is wanneer je tijdens het duiken in je inhaler verslikt, je longen knappen of een je een hartaanval krijgt, wordt je voorbereidt op het duiken.
Eerst het overleven van een anderhalf uur lang durende boottocht, waarbij het lijkt alsof de zee met onze boot speelt, en ons nonstop alle kanten op gooit. Ik heb mezelf versuft verslikt in de anti-zeeziekpillen, en ben mezelf daar zeer, zeeeer dankbaar voor. Ik bekijk met zeer veel respect hoe de crew van de boot van de ene naar de andere kant van de boot rent, op naar de opgestoken hand, en snel heen en weer rent om een nieuwe lading zakjes te halen. Het was echt vreselijk met de zeeziekte op de boot, ben werkelijkwaar een van de weinigen die zijn evenwichtsorgaan kon vertellen dat we daadwerkelijk op een boot zaten die behoorlijk tekeer ging.
Na die anderhalf uur stapten ik en alle (intussen groengekleurde) medepassagiers op de kleine kade van het eiland waar Lady Mustgrave de eer aan heeft gehad haar naam eraan mogen te wijden. WAT een view! Het was echt het plaatje waar folders je altijd lekker mee maken; azuur blauw water, super helder en een eilandje waarvan ik dacht dat die in films altijd in scene zijn gezet, en aan het water gewoon verf toegevoegd is. Nee, het was waarheid, ik heb er zelf rondgelopen; op het witte strand, met een uitzicht over de palmbomen, die schitterend aan het strand staan te poseren. WAUW.
Na een super uitgebreide lunch op de boot werden we door een chinees klaargestoomd om onze duikskills droog te oefenen. Het duurde heel lang, en ik had het idee dat zelfs ik als onduikkundige de half uur durende uitleg had kunnen geven, maargoed. Niet ademen onder water dus, als je je duikgear niet in hebt. Okido.
Daarna wurmden we in onze sexy wetsuits, waarin ik me echt een plastic poppetje voelde. Het werd nog leuker toen ik werd opgezadeld met de band om je middel waar gewichten aan hangen, om dit gevaarte naar beneden te trekken. De zuurstofvles en hetblaasbare bodywarmer-achtige vest, met daaronder een paar felgekleurde oranje flippers,maakte het helemaal af. Strompelend en wennend aan mijn nieuwe voetvormaat loop ik het trappetje af, en wacht totdat mijn opblaasbare vest mijn longen dieper in mijn lichaam drukt, en wanneer ik half bovenwater dobber, wennend aan deze nieuwe situatie, mag ik mijn zuurstofvles met het mondstuk aan mijn mond bevestigen; adem maar!
Dat is echt zo'n gek gevoel, het is net alsof je longen de lucht echt naar binnen trekken, en het uitademen gaat juist dan weer heel zwaar. Rustig en constant doorademen was het advies, en ik probeer me daar maar aan te houden. Ik mag met mijn regulator lucht uit mijn vest laten gaan, en enige seconden later bubbel ik naar beneden. Daar staan de locals mij al te begroeten, en komen direct op me af om te inspecteren wat voor zwart/oranje bubbelblazend monster nu weer zijn weg in zee heeft willen vinden. ...Hai! Er opent direct echt een totaal nieuwe wereld voor je, echt zo super speciaal!
We doen een paar oefeningen, wat te doen als je je zuurstoftoevoer kwijtraakt etc. etc. Daarna volgen we onze instructor, en zijn we zo'n 30 minuten onder water.
Zo raar is dat, het leven onder water. Het ademen is heel anders, maar daar wen je wel redelijk snel aan. Het enige geluid wat je hoort is afkomstig van de stroom bubbels die zo'n elke 5 seconden uit je mondstuk komt, verder is het helemaal stil. Visjes, van alle soorten en maten, in scholen of in stelletjes, komen dichterbij om je te inspecteren, en lijken er geen erg in te hebben dat je hun wereldrijk betreedt. Het was echt super gaaf, en de tijd ging echt heel snel, echt niet normaal. Net alsof je onder water geen tijdsbesef hebt ofzo, ik heb het er met meer mensen over gehad, en iedereen ervaart hetzelfde.
"Zupervett?" vraagt Scotty, de Engelsman aan ons. We hebben de dagen dat we in Cool Bananas verbleven, een paar mensen wat Nederlands proberen te scholen. Ik moet super lachen als ik het beeld weer voor me haal wanneer Scott voor me staat, en zijn kraag vastpakt en weer loslaat, en gebrekkig zegt; 'Hej, wil je vechjten ofso?' Hahah. Ook het fingeralfabet voor doventaal was erg populair, en werd al snel een ritueel om vanaf een afstandje zo met elkaar te comminuceren 'H I H O W A R E Y O U' 'G O O O O O O O D A N D U' ? We zullen in ieder geval niet snel vergeten worden in dat hostel, want het werd echt een hype ;)
Die nacht stappen we brak, moe en overimpressed van de nieuwe wereld die we die dag hebben gezien de nachtbus in. Oempf. De meest vermoeiende manier van reizen, maar als je de volgende dag je Whitsundays hebt geboekt, heb je geen andere keus. Tien brakke uren scheuren we landschap na landschap, stadje na stadje voorbij, en komen we om 9 uur in Airlie Beach aan. Een bijna cliche strandstadje, een heerlijke lagoon, zon, palmbomen en een super relaxede sfeer - wat wil je nog meer?
We checken gelijk in voor de Whitsundays, en lopen even later onze zeilboot op. The Freighttrain, there we go! We zitten op een boot met allemaal Duitsers, Denen, Zweden en een verdwaalde Engelse. Geen Nederlanders, jippie! ;)
Supervette dagen waren dat. Weer het woord relaxed wat ik kan laten vallen, en verder was de WAUWfactor weer heel hoog, door de schitterend witte stranden waar weer de palmbomen hun voetjes in laten verdwijnen. Wat een wereld, schitterend. Prijs jezelf gelukkig dat er zoveel mooie plekken op deze wereld bestaan, want echt... ik wist gewoon niet dat de wereld over zoveel verschillende schoonheden beschikte. En dit was weer een van de miljoenen schoonheden. Bij de whitsundays hebben we weer een duik gedaan, waar we tussen hele gave wanden zijn doorgdoken. Supergrote vissen en prachtig koraal maakten deze duikervaring nog specialer. Veel gesnorkeld op schitterende plekken, en dan savonds op het dek de sterren bekijken, met de muziek van de Beatles op de achtergrond. Je kunt het niet ontspannener krijgen.
Na drie dagen op een zeilboot te hebben gezeten, voel je de grond heen en weer wiebelen wanneer je weer op vaste bodem staat. Mijn hoofd golft nog door met alle schitterende herinneringen, en gave dingen die we hebben gezien. Die middag trakteert Iris mij op het lekkerste ijsje die ik in heel mijn leven gegeten heb, als beloning voor het harde werken voor de decentrale selectie. Een half uur later zal ik het 'o shit' moment hebben.
In mijn mailbox is een mailtje van de RUG binnengeslopen... de uitslag van de decentrale selectie... Bij deze brief willen wij u mededelen... hebben resultaten afgewacht... vele aanmeldingen... Helaas... AU. Niet door dus.
De brief suist nog na in mijn hoofd wanneer ik even later aan het strand in een hutje, omsingelt door palmbomen, schuil voor de regen. SHIT. Geen geneeskunde voor mij dus, droom kapot. Voorbij. Over. De gewone loting gunt me echt een te kleine kans. Zoek een nieuwe toekomst.
Dat is waar veel backpackers mee zitten, zijn het huis uitgevlucht, op naar vrijheid, en willen het licht zien wanneer ze op het strand in Bondi beach liggen, of wanneer je voor een avondwandeling bent gegaan, om de sterren van het zuidelijk halfrond om hulp te vragen. Ik had bio als tweede keus in mijn hoofd, maar wanneer ik aan de scene denk dat ik in mijn koffiepauze met mijn geitenwollensokkencollega's die met riemen hun buik tot over hun navel hebben gesnoerd, waarbij de onderrand van hun broek verwijnt in de bergschoenen van 10 jaar geleden, en ik een vrolijk verhaal moet houden over mijn nieuwe resultaten over een stofwisseling van mijn algje die ik net onder de micro heb gehad, knapt mijn kopje koffie. Nee dit is het niet. Dus ik ben nu even hopeloos als al mijn lotgenootjes die mij met honderden omringen, allemaal op zoek naar het 'ik weet het niet waar.' Get a life, zo easy is dat niet.
De volgende dag springen Iris en ik bij Tom uit de US en Cici uit Canada in de auto, onze nieuwe reisvriendjes die nog twee plekken in hun auto over hadden. Gezellige mensen, super open en heel vertrouwensgevend. Leuke mensen om naar... Magnetic Island te gaan!
Toms auto, Lola genaamd, schepen we over om wat meer vrijheid te hebben op het eiland. We verblijven in een hostel waarbij je de gordijnen van je slaapkamer opend, en de zee je tegemoed straalt. *zucht* ik wil hier blijven!
Magnetic Island was echt gaaf, super mooie stranden, ruige rotskust en werkelijkwaar ontroerendmooie zonsondergangen. Ik weet nog dat ik in Zuid Afrika was, en daar mijn fototoestel de een na de andere zonsondergang moest vertalen in een bestand, maar de zonsondergangen die ik nu al gezien heb, verslaan echt ALLES. Vooral op Horseshoe Bay heb ik de allerallerallermooiste zonsondergang uit mijn helehelehele leven gezien. Goud gewoon, onovertrefbaar.
Het partypartylife stond even stil doordat het hostel niet echt levendig was savonds, vaak was ik een van de tien die er een feest van wilde maken, maar liep het niet echt los. Dan maar twee goede nachten rust.
De volgende dag hebben we een koala tocht gemaakt, en dat was echt super leuk! Iris en ik staan op de foto met een papagaai, 3 soorten lizards, een wombat, een koala, kussen krokodillen op hun dichtgetapede bekkie, slaan slangen als sjawls om ons heen, en mogen meneer mier aan hun kont likken, omdat het een limoenachtige smaak af scheen te geven. Proefondervindelijk bleek dat ook. Er zat vitamine C in schijnt, dus kon ik weer een vitaminepil besparen voor die dag. ;)
Say Cheers to het snorkelset dat we die middag hebben gehuurd, hopend op schildpadden, maar de hoge golven en het troebele water maken onze snorkelkunsten onmogelijk, en we komen om de paar seconden proestend boven omdat een plens water weer in onze snorkel is belandt. Geen succes dus.
Nog wel een wandeling gemaakt langs alle forten die op het eiland waren, gebruikt in WO1. Mooie wandeling, en schitterende lookouts over het eiland.
Volgende dag bengt Lola ons onder leiding van Tom naar Cairns, en zeggen we Goodbye to them, maar hallo tegen heel erg veel andere mensen, die allemaal in Cairns zijn gestrand.
We hebben nog een duiktour gedaan hier, die echt werkelijkwaar tien keer gaver was dan de twee before. Kraakhelder water laat ons 20 meter ver kunnen kijken. Schitterend hoe echt duizenden visjes alle kleuren van de regenboog schiften, dat prachtig afsteekt tegen het gekleurde koraal. We zien een turtle en zwemmen met Wally, een vis van twee meter lang die iedereen kent, en die je gewoon kan aaien. Geweldig dier. Schitterende dag.
Eergister zijn we nog naar Cape Tribulation geweest, met Tom, Cici en een local uit Cairns. Hij nodigt mesnen uit om bij hem te komen counchsurfen, dat is dat je mesnsen in je huis neemt voor een paar dagen. Als gast kook je dan voor hem, en meestal zoeken mensen gewoon wat contact en laten ze je de omgeving zien. Daarom zat ik dus gister en eergister in de auto achter deze hippie Eagle, ik had de bijnaam Mantis gekregen, bitsprinkhaan. Iris was Cat en Tom was Wolf, Cici was possum. Een leuke beestenboel dus, die een leuke tijd met elkaar heeft gehad. Heerlijk is het om te roadtrippen, ramen open, terwijk met blote voeten in de achterbank zit, leunend tegen de raampost, terwijl de australische lucht door mijn longen ventileert. De muziek van the Killers galmt uit de boxen, de wind blaast mijn zonnebril bijna van mijn hoofd. De Australische zon brandt op mijn gezicht, en wordt weerkaatst door de zee waar we langs rijden. Ik sluit mijn ogen en denk aan thuis, hoe het er zou zijn, hoe mijn leventje weer verder zou gaan wanneer ik weer op Nederlandse bodem sta, en wanneer ik mijn ogen open besef ik me weer dat het geen droom is waarin ik leef, maar dat hier en nu realiteit is, en de gedachten aan thuis mijn dagdromen zijn. Ik geniet, elkelkelke dag. Het besef dat dit droomleven ooit eens voorbij gaat doet me pijn, maar laat me ook meer genieten. Nog zeven weken, en dan is het feest van mijn leven voorbij.
Genoeg anti-climax-geluk, morgen duiken we met twee Engelse jongens en een zweeds meisje een nieuw avontuur in, door de outback op naar Darwin! Daar zullen we eerst weer een tijdje gaan wwoofen, er zit een boerderij met een cattle station op onze komst te wachten. We springen dus weer in het local-leven, waar ik ontzettend veel zin in heb. Yeahoo!
In ieder geval, ik stop er weer mee. Super bedankt voor jullie leuke reacties, ik vind dat echt super leuk om te lezen. Dan krijg ik een beetje het idee wie mijn blog leest. Dus zouden jullie weer een reactie willen achterlaten? Desnoods een suggestie voor een beroep voor mij, misschien inspireer je me nog ;)
Heel veel liefs,
Mirjam
-
30 April 2010 - 07:42
Pmtm:
Wat jammer van de geneeskunde. Wie weet is het geluk nog met jou en kom je door de gewone loting. Er komt vast iets op je pad waar jij je goed bij voelt. Ik dacht aan schrijfster, reisleidster in Australië, dierenarts met als specialisme; koala en kangaroe, permanent vakantieganger, hotels inkopen bij een reisbureau; kom je nog eens ergens. Advies: blijf voorlopig elke-elke-elke dag genieten. Dikke knuffel van ons en een uitzonderlijke dikke kus van Twan en Merijn.
Leve de Koningin! -
30 April 2010 - 10:08
Majella:
Lieve Mirjam,
Wat een teleurstelling voor je, die uitloting voor geneeskunde. Maar er komt vast een alternatief op je pad, al lijkt dat nu nog niet zo. Meid wat een ervaringen doe je op! Het zijn er al veel meer dan waar ik op terug kan kijken. Maar dat zegt ook iets over mij vrees ik...
Blijf genieten hoor! Dit pakt niemand je meer af! En we blijven uitzien naar de volgende aflevering.
Liefs, Majella -
30 April 2010 - 14:03
Pia:
LIeve MIr,
Shit Mir echt balen! deze tegenslag neem je mee in je "backpack" Er komt zeker iets anders op je weg, paarden fysiotherapie, heb geen idee of je daar diergeneeskunde voor moet doen.Ben ik je eerste klant!haha
wat zei Cruijff ook nog maar: ieder nadeel heb zijn voordeel.
Je komt hier vast en zeker uit.
Maar wat weer een verhalen Mir.
dat duiken is volgens mij echt super, misschien ook nog maar eens proberen op mijn "oude dag"
en wat een mensen komen jullie steeds tegen dat het allemaal zo gemakkelijk gaat is toch geweldig.
Jullie zijn natuurlijk ook een paar super" toffe chicks" die wil iedereen om zich heen!!!!!
Jeetje Mir, the Beatles, je wordt een hippie. flowerpower.
Volgens mij heb je een jaar nodig om al je indrukken verwerken.
Blijven schrijven Mir en slurp het leven daar op, genieten dus.
dikke kus.
Pia
-
30 April 2010 - 20:06
Jeannet:
hoi mirjam,
leuk dat je nog een verhaal hebt geschreven.ik zat net te kijken hoe laat het bij jullie is en zag dat het nog wat vroeg is om te bellen.
dus nu jouw verhaal, gaaf!!!!!om het t/m vandaag te kunnen lezen. wij hebben net koninginnedag achter de rug en hebben de dag gevuld met een flinke oranje tippel. ook erg mooi nu in drenthe met de ontluikende natuur. maar het zal een schril contrast zijn met het landschap waarin jullie mogen vertoeven.
heel jammer voor je van de selectie maar je hebt nog lotingskansen.
wat dacht je van australiespecialist?
nou meid, doe iep de groeten geef haar een dikke knuffel van me. ik wens jullie een heel goede en fijne reis verder en ben alweer benieuwd naar de volgende avonturen.
-
01 Mei 2010 - 07:30
Iep, Travelmate:
Heerlijk verslag Mir!!
Wat hebben we het toch goed, bizaaaaaaaar!
Hilarisch van Scotty, zie het weer helemaal voor me;)
Ready to party? Voordat we dagenlang het rode, droge niets intrekken! :D
Liefsss je travelmate in hart en nieren. Eye-ris -
01 Mei 2010 - 08:54
Martha:
Lieve Mir,
Geniet weer volop van je verhalen, krijg er niet genoeg van. Je straalt helemaal krijg ik van mensen terug als ik je verhalen vertel.
Vooral het verhaal van die miljoenen vlinders, hebben jullie daar foto's van. En het aaien van Wally lijkt me adembenemend.
Australie en Nieuw-Zeeland verrassen me helemaal.
Weet je nog wat je moet doen als je een haai tegenkomt of zo'n ander pre-historisch monster, een kroki?
Nu een tocht door de woestijn. Hebben jullie genoeg bouillon mee?
Wat leuk hoe je elkaar kunt vermaken, met doven-alfabet, met mensen woorden maken.
Gaan jullie je cowboy-certivicaat nu halen in Drawin. Jullie zullen je je avonturen nog jaren kunnen herinneren en er in gedachten en nog tijden van kunnen genieten. Als je straks de Beatles hoort zit je zo weer op het zeiljacht.
Geweldig allemaal. Lieve Mir, nog veel genieten van. Wij telen nu af en verheugen ons op ons weerzien.
Een dikke knuffel, ook voor Iris.
-
01 Mei 2010 - 08:54
Martha:
Lieve Mir,
Geniet weer volop van je verhalen, krijg er niet genoeg van. Je straalt helemaal krijg ik van mensen terug als ik je verhalen vertel.
Vooral het verhaal van die miljoenen vlinders, hebben jullie daar foto's van. En het aaien van Wally lijkt me adembenemend.
Australie en Nieuw-Zeeland verrassen me helemaal.
Weet je nog wat je moet doen als je een haai tegenkomt of zo'n ander pre-historisch monster, een kroki?
Nu een tocht door de woestijn. Hebben jullie genoeg bouillon mee?
Wat leuk hoe je elkaar kunt vermaken, met doven-alfabet, met mensen woorden maken.
Gaan jullie je cowboy-certivicaat nu halen in Drawin. Jullie zullen je je avonturen nog jaren kunnen herinneren en er in gedachten en nog tijden van kunnen genieten. Als je straks de Beatles hoort zit je zo weer op het zeiljacht.
Geweldig allemaal. Lieve Mir, nog veel genieten van. Wij telen nu af en verheugen ons op ons weerzien.
Een dikke knuffel, ook voor Iris.
-
01 Mei 2010 - 11:44
Kirsten Hartman:
Mir!! Het is je weer gelukt hoor.. Ben nog een stukje jaloerser geworden! Heerlijk lijkt me dat duiken!! Heb je nog een beetje koninginnedag gevierd dan :P?? Ik koninginnenacht wel (A)
Heel veel kusjes en knuffels!! Mis je nog steeds.. -
01 Mei 2010 - 13:05
Monkey:
Hey Mantis!
"Waar was ik gebleven?" Dit is a la Geert Mak tijdens zijn tv-serie over de twintigste eeuw! Jouw stijl van verslaggeving is even meeslepend als die van Geert..... .
Leg overigens later het "counchsurfen" nog eens uit; da's me nog niet zo duidelijk.
Groeten aan Cat. -
03 Mei 2010 - 15:30
Monica:
Hoi Mirjam,
Had een heel verslag geschreven, maar er ging wat fout, verloren gegaan dus! Bedankt voor je verhaal, geniet er van. Jammer van geneeskunde; gewoon nog meeloten hoor! kleine kans is ook een kans. Is trouwens bewegingswetenschappen niets voor je? gerelateerd aan geneeskunde, veel onderzoek en praktijk gericht.Vroeger een heel
leuke hoogleraar Eric Scherder. veel liefs uit het noorden van het kikkerland.
Monica Edelenbos
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley