East-coast adventures!!!

G'day mates, how're ya [gaaaaaaaawn]? (H)

Do you want to make sure that the balconydoors are closed if you leave the house? Klonk het een maand geleden, na het wwoofen. Darryl, onze cowboyvriend had ons aangeboden dat we wel bij hem een paar dagen in Brisbane konden doorbrengen. We kregen zijn sleutel, en konden genieten van de enooooorme luxe van een normaal huis, dat wij als verwilderde cowgirls totaal waren vergeten in die drie weken. Een enorme kamer met een groot tweepersoonsbed stond in de kamer die voor ons gereserveerd was te poseren. We hadden een badkamer voor onszelf, met een - schrik niet - een heus BAD (die ik overigens uit respect niet heb durven te gebruiken) en in de woonkamer stond een echte zachte bank, waarin je het gevoel had dat je er tot je kin inzakte als je erin plofte. Dus NEE: geen keuken meer waar je de spinnen van je zoutpotje moet wegjaagen, NEE: geen wc meer waar je compleet in de plastic zeilen verstrikt raakt wanneer het waait, NEE: geen piepende kraan meer die het stinkende regenwater half uitkotst als je je tandenborsteltje eronder houdt... Maar een compleet relaxed huis, wat je bijna als rustoord kan zien... Darryl's huis. Echt geloof me, wat is het soms HEERLIJK om in een normaal huis te mogen leven, na 3 week pure outback. We zijn daar drie nachten gebleven, waarin we onze plannen hebben gemaakt wat voor avonturen we nu weer wilden beleven. Het was heeerlijk om even goed bij te tanken, unlimited het internet te mogen gebruiken, van de heerlijke gerechten te mogen genieten die een vriend van Darryl, Steve ons voorschotelde (Kangaroebiefstukken, riblappen van de grootte dat je verwacht dat ze zo van je bord af kunnen lopen... en dit alles omgeven in een hele relaxte sfeer, met het uitzicht over de skyline van Brissy...) en elke avond gezellig met Darryl een film te kijken. Mocht je trouwens even een avondje lekker willen griezelen, en eveneens een beetje een beeld krijgen van het backpackerleven, het leventje wat ik nu leidt, ren dan nu naar de videotheek en huur de film 'Wolf's creek'. Het is een gruwelijke horror, helaas gebaseerd op een echt verhaal, maar ik vind wel dat het backpackerleven er goed in uitkomt. Kijken dus! ;)

Na 3 dagen van de gastvrijheid van de Australiers te mogen hebben geprofieerd, gingen we vanuit Brissy verder per... CAMPERVAN! Op internet is er een site waar allemaal backpackers hun advertenties kunnen posten, ook over lifts en co, en zo vonden wij... Pete uit Perth, die reismaatjes zocht om met veel fun de eastcoast langs te reizen. Klonk leuk! Na een meeting in het centrum de avond ervoor, werden wij die heuse woensdag 31 maart afgedropt door Darryl bij de camperverhuur. Na een dikke afscheidsknuffel stapte onze grote vriend zijn XXL 4WD weer in, en verween aan het einde van de straat uit het zicht... G'bye mate!

Bij de camperverhuur zat Pete al klaar, bijna ingestopt door alle landkaarten, hij was de route al aan het uitzoeken. We moesten nog even wachten, aan onze camper moest nog even gesleuteld worden. (waarschijnlijk hadden ze al in hun hoofd 'Hoe ver gaat hij het deze keer volhouden?') Toen ze klaar waren, liepen we naar buiten, en stond daar onze... Phil. Mijn droombeeld van een gepimpte caranvan met allemaal hippiebloepjes, vrolijke regenboogkleuren en levensbemoedigende teksten werd direct weggespoeld door de camper die ik nu zag: AU... zwart met rode vlammen, doodskoppen, en scary citaten als 'End world poverty - Feed the hunger to eat the homeless'... Gezellig! Het werd helemaal leuk toen Pete, Mel uit Duitsland, Iris en ik in waren gestapt, en de camper met een keihard grommend geluid wegreed. Eng monster.

Eenmaal onderweg bleek al snel onze gebreken, en zijn we als een stel anavigatisten alle highlights tussen Brisbane en Noosa voorbij gereden. Ik irriteerde me al helemaal toen ik erachter kwam dat de bijrijder halverwege de wegenkaarten nog achterin de auto had laten liggen, en de bestuurder eigenlijk niet zo erg op de verkeersborden had gelet, alleen zich vaag herinnerde dat Noosa een half uur geleden al wel ergens aangegeven had gestaan, en daarnaast nog iemand met het gemeend sussende argument kwam dat een nationaal park ook een doodnormaal bos kon zijn. AAA! MENSEN KOM OP! Ik kon mezelf ook wel een klap voor mijn hoofd verkopen dat ik niet eerder ingegrepen had, maar helemaal achterin de van, weggestopt tussen alle backpacks en matrassen had ik ook even het overzicht op de weg verloren. Volgde daarop de situatie dat Phil bij de lunchstop zich al tegen ons keerde, en er enorme rookwalmen onder de bijrijdersstoel vandaan kwam. Sinds dien moesten we onze minstens 20 jaar oude kerel om het uur een uitpufpauze geven, om de bijrijder te redden van een oververhitte kont. (echt, ik heb er zelf ook wel eens gezeten, maar de stoel werd gewoon echt HEET na een half uur).

Die middag hebben we Noosa nog wel gered, maar zijn we toch maar even langs een garage gegaan. Daar kregen we het bericht dat het momenteel heel druk was, maar dat we over 3 weken wel een check konden laten doen. Leuk. Wel kon ie even naar de motor kijken, en het geheel even schoonmaken. Na een check die zelfs Mirjam als a-autotechneut kan uitvoeren, en een schoonmaakbeurt waar alleen maar een huis-tuin-en keuken plantenspuit aan te pas kwam, werden we weer op pad gestuurd. Cheers mate, no worries!! ... ... sure.

Die avond hebben we, na de BBQ op de openbare BBQs een planning gemaakt hoe we de oostkust langs wilden reizen. Volgens planning moesten we de 16e al in Cairns zijn, waarvan 3 dagen Fraser en 3 dagen Whitsundays. Dat werd dus racen tegen de tijd, terwijl Iris en ik nog ruuuiiim de tijd hadden. Ik had het die dag al helemaal gehad, en ook vond ik de groep wel ok, maar waren het niet echt de meest gezellige mensen die ik op mijn reis heb ontmoet. Ik had dus al snel van; okay mensen, sorry maar ik kap ermee. Het besluit werd genomen dat Iris en ik tot Hervey Bay zouden meereizen, en vanaf daar onze reis zelf weer onder controle hadden.

We hadden de volgende dag nog in Noosa, waar we een wandeling in het nationaal park hebben gemaakt. Mooi gebied langs vele stranden, waarvan we er nog heeel erg veel van zouden zien. Op het strand het eerste teken van het tropische gebied gevonden; een aangespoelde cocosnoot!

Die nacht werd onze nachtrust abrubt onderbroken, doordat we op een parkeerplaats geparkeerd stonden waar dat officieel niet was toegestaan... Dus hoorden we om half 7 geklop op het raam, en waren er twee agenten die met een zeer strenge blik zeiden dat we eigenlijk een boete van 300 dollar (ai!!!) zouden moeten ontvangen, gevolgd door een lach en een hint dat we ons de volgende keer beter moesten verstoppen. We zijn overhaast weggereden, terwijl Iris, Mel en ik nog in de achterbak plat in onze pyama's lagen. Voeten snel naar binnen hijsen, (de camper was zegmaar niet voor mensen van het jaar 2010 gemaakt) deur dicht en rijden maar! We hebben de Engelsman Ben opgepikt van het hostel, ons nieuwe reismaatje. Beste gast, maar ik moest altijd echt drie keer vragen wat hij zij, omdat hij zo beroerdbekakt Engels sprak. Met z'n vijfjes op naar Hervey Bay!

Vanuit Hervey Bay kan je naar Fraser. Ondanks dat Iris en ik onze selfdrivetour welgeteld 4 keer bevestigd hadden, konden we niet mee omdat het overboekt was. Gelukkig kregen we een gratis nacht in het hostel, en hebben we die middag supergezellige mensen ontmoet, waarmee we onze paaslunch (Fish and Chips) hebben gegeten. Zo leuk hoe snel je contact hebt met andere backpackers, en met z'n allen zo snel spontane dingen kan gaan doen.
De volgende dag was het onze beurt om naar Fraser te gaan! We werden in een groepje met twee Deense meiden, twee Canadese vriendinnen, een Engels meisje en een jongen uit Israel ingedeeld. Lucky him :P Na een video te hebben gekeken hoe gevaarlijk de dingo's zijn (de wilde honden die op Fraser Island je leven gevaarlijk maken) en in een rush eten & drank te hebben gekocht, stapten we onze witte 4WD in, op naar de Ferry!



Op Fraser waren het echt supergave dagen. Ik heb enorm genoten van de enorm lange standen waaraan geen einde lijkt te komen. De tijd wordt gestuwd door het tij, die als ademhaling van de zee het strand vrijgeeft of inneemt om met je car erover te rijden. Met Lake Mcanzy als absolute highlight! Ik heb serieus waar nooit geweten dat water ZO blauw kon zijn. Een sneeuwwit strand is de ondergrond van een meer dat een kleur blauw schift die nog nooit eerder mijn oog heeft bereikt. Ik zat er voor de grap eens aan te denken hoe van Gogh het had gevonden als ie hier gezeten. Het had hem tot waanzin gedreven omdat hij de kleur nooit met de beste verf had kunnen mengen. Het was echt zo'n plek waar ik dan zit te verzinnen dat het een plek is die niemand nog kent, en dat ik dan daar in een klein houten huisje leef, elke morgen dit verhelderende water inren, om wakker te worden... mijn eigen paradijsje.

Verder op Indian Head, een enorme rockformatie, over de eindeloze horizon te staren, op zoek naar de gevaarlijke locals van de zee; haaien! Helaas geen haaien gespot, maar wel heerlijk een dik uur over de zee gestaard, wind in je oren, en je gedachten mee lijkt te nemen, en het even helemaal stil wordt in je hoofd.

Zeker ook dingo's gespot! De tweede avond kwamen deze gemeene schatjes nieuwschierig dichterbij toen we met de hele grote groep rondom het kampvuur zaten, zingend en gitaarspelend. Bovenons een letterlijk schitterende sterrenhemel, en omgeven door onze tenten, een enkele boom en .. dingo's. Ja, we zijn op Fraser!



De dag daarna hebben we de bus gepakt naar The town of 1770. Mijn vader spreekt altijd van een 'bijkomdag' wanneer we na twee reisdagen het Zuiden van Frankrijk hebben bereikt. Met deze uitleg snap je zometeen waarom ik deze plek bekroond heb tot 'bijkomplek'. We zaten in een supergezellig hostel, waar een enorm gezellige crew een goede sfeer erin hield. Heerlijk om niet elke dag je eindeloze ratelverhaaltje over wie je bent, waar je vandaan komt en wat je allemaal al gezien hebt op je reis te houden, maar gewoon mensen eens goed te leren kennen. We hebben daar een scootooroo-tour gedaan, waar je op een klassieke motor een tour maakt over de australische kustwegen. Superstoer was dat! Je moest officieel een rijbewijs hebben, maar ondanks dat mijn twinkeltje uit mijn ogen voor een seconde verdween toen ik aan de mevrouw van de balie vertelde dat ik mijn rijbewijs had, geloofde ze me wel. Dat werd drie uur scheuren op deze oude makkers! :P Suuuperstoer om vol gas te geven, en op het moment dat de motor een enorme brul geeft om je te waarschuwen dat hij echt niet harder kan, op de snelheidsmeter te kijken, en te beseffen dat je met 80 km/h scheurt. jhiha!!! Ik had er zo veel lol in dat ik voor de grap eens over na zat te denken dat ik hem maar over ging kopen, en met mijn grote vriend, mijn backpack, zo australie maar onveilig ging maken.

De volgende dag mocht deze motorchick zich als surfchick gaan gedragen. De tweede surfles in mijn reis. Ik heb er echt enorm veel lol in, ik zweer je, er is geen beter gevoel dan wanneer je aan het eind echt helemaal moe bent van al je surfmoves, je het zeewater van je neus tot achterin je keel heeft bereikt, je haar alle kanten op staat, je verbrand bent, en je, nadat een golf die iets te groot voor je was, onderwater bent gedompelt, en weer vermoeid boven het wateroppervlak uitreist om een grote hap lucht te willen nemen, maar dat de golf die onopgemerkt was je weer onder water sleurt - alles onder controle.

Die dag deed er zich een natuurverschijnsel voor, waarvan ik niet wist dat het bestond (ja echt, de wereld kan je soms echt zo enorm verbazen, ik geef me steeds weer gewonnen) het hele luchtruim boven de zee was gevuld met echt, miljoenen vlinders. Tot midden op zee bevonden deze zwart/blauwgekleurde dierlijke engeltjes zich, vliegend naar de horizon. Dit gebeurt slechts twee weken per jaar, wanneer het herfst wordt, en als de wind gunstig staat. Ik heb ze de rest van de week niet meer gezien, we hadden dus echt mazzel met die dag! Maar echt zo'n bijzonder gezicht was dat!



En zo als die vlinders het vaste land verlaten, zo verlaat ik zometeen ook dit internetcaf'e, want ik ben ondertussen helemaal (ja de groningers hebben hier zo'n lekker woord voor) dreil van het achter de computer zitten. Voor de niet-groningers onder ons; ik heb het idee dat mijn computer op een bewegend oppervlak staat, en mijn ogen kunnen niet zo goed meer foccussen. Computeroogjes, een verschijnsel van te lang achter de computer te hebben gezeten. Misschien hebben jullie dat nu ook wel. ;)



Later meer!



Liefs!
Mir