Outback-experience by WWOOF'ing!

Hey daar!

Ik zit hier nu ergens... helemaal verlaten... in the middle of nowhere! Een oud treinstel biedt me onderdak, en deze veels te oude, ruisende computer biedt me de aangelegenheid om jullie mijn verhalen te vertellen. Ondertussen schieten er denkbeeldige fonkjes onder het toetsenbord vandaan, en moet ik soms keihard op een toets rammen omdat een muizenkeutel de verbinding blokkeert, maarja. Een internetcafe is hier heeeeel ver te zoeken, en ik ben allang blij met deze computer die zelfs in staat is een paar schaarse minuten per dag verbinding te leggen met internet.Ik zit ten westen van Brisbane, het dichtstbijzijnde dorpje is Gatton, en om de indicatie iets te verduidelijken; ergens bij Ma Ma Creek in de buurt. Verder vertikt maps.google het om dit gebied gedetailleerder weer te geven.. lekker outback dus! ;)

En hierbij mijn verhaal:
Iris en ik hadden besloten onze reis een andere wending te geven, en even uit te roetsj van het reizen te stappen. Even rust vinden op een vaste plek. We hebben het WWOOF-book erbij gepakt, en daarin vonden we een omschijving van een boerderij, waar je gewaarschuwd werd dat je hier absoluut niet moest komen als je op zoek was naar luxe. Wel stond de term 'paard' erin, en dat was waarom we het nummer toch maar hebben opgebeld. En ja, we waren meer dan welkom, dus we zijn zaterdag 6 maart begonnen aan deze WWOOF-expeditie.
We werden die zaterdagochtend opgepikt door een vriend van Sue, de vrouw die dit bedrijf runt. Om klokslag 8 uur stond er een dressed-up superstoere cowboy voor ons hostel te wachten. We konden onze backpacks dumpen in de truck, en cosy met z'n drietjes in het voorste deel van de auto zitten. Hier begon het nieuwe avontuur!
Na ongeveer anderhalf uur over de highway, en daarna over landweggetjes te hebben gescheurd, sloegen we een afslag in, en reden we op een weggetje die zelf niet wist te weten waar hij naartoe zou kronkelen. Na 5 minuutjes met de 4WD in z'n 1 de motor laten grommen om de heuvels op te komen, zagen we dan eindelijk onze bestemming: 4 rode blokjes (oude treinstellen) doemden op tussen de bushbus. Darryl, onze cowboy, kondigde het aan met: 'Here it izz... mates!'. Mijn eerste reactie: 'WHAT?' heb ik binnensmonds kunnen houden... Wat een chaos! De treinstellen dienden tevens als woonkamer, slaapkamer, keuken, lounchruimte, opslaghok, hondenhok, kledingkast, washok (wat leidt dat het hele huis een aardbeging-achtige scene oproept wanneer de wasmachine op het droogprogramma belandt is) en noem maar op. Zelfs als ik mijn troep in mijn kamer vertiendubbel, krijg ik het nog niet zo erg als hier. Een persoon met smetvrees was gelijk flauwgevallen bij het aangezicht van de keuken, die je afweersysteem je gelijk rood laat uitslaan. Echt alles, alles alles is ranzig, of zeg maar half weggeschimmelt, als de maden zich er niet hebben in gevestigd... Ja ik slaak bij dit teruglezen ook bijna een kreet uit die mijn ouders mij strikt hebben aangeleerd niet hardop uit te spreken, maar ja inderdaad, het is echt... niet fris. Oh en dan vergeet ik helemaal iets over de WC te vertellen, want mijn verhaal daarover is kort: een gat in de grond met een pot (met heuse waterafvoer!) erboven, omhult door een stalen frame met blauw plastic eromheen als muren.. en geen deur. ik heb nog nooit zulk mooi uitzicht gehad tijdens het naar de WC gaan... hahah! Ach ja, alles went!
Om te douchen moeten we eerst vijf minuten rijden met de auto, om naar een andere property te gaan, waar ze twee douches hebben. Heerlijk om na een dag hard gewerkt te hebben, het de rode modder van je benen af te kunnen spoelen, en je te kunnen afkoelen met het water, dat opgevangen is in een reservoir... met als bron; juist: regen!

Iris en ik hebben de dag erop een poging gedaan om het enigzinds leefbaar te maken (eigenlijk zaten we de volgende dag alweer met het WWOOF-book op schoot; 'Waar zullen we morgen heen gaan?') en de keuken opgeruimt. Na 100 potjes peper te zijn tegengekomen, en meer dan de helft van alle potjes met een gil in de afvalbak te hebben gesmeten, zag het er toch wel redelijk uit. Wat wel een giftige confrontatie was, was het moment dat ik een broodbakmachine tegenkwam, en de deksel open deed... het bakresultaat van een maand geleden zat er nog in, alle kleuren van de regenboog schiftend... JAK! Toen ik Sue ermee confronteerde, zei ze heel luchtig; 'ogh, ja maar dat maken we zo wel even schoon, dan kunnen we morgen wel brood bakken...' PHUH! Ze wist zeker niet dat ze het tegen een ex-bakker had ;)
Maargoed, ' alles went' is een bekende uitspraak, en zeker bevestigd door mij deze weken. Want als ik zo terug kijk op deze bijna drie weken, heb ik er toch een geweldige tijd gehad.
De ietwat frugiele, imposant vieze accomodatie wordt beloond door een suuuperrrrgaaf uitzicht (ook 'snachts, wanneer er echt een sterrenhemel er voor je opent... on-ge-loof-e-lijk! Doordat er geen ander licht om je heen de hemel vervuilt, kan je alle sterren echt zien schitteren. Zelfs planeten laten zich zien. Ik heb ik Brisbane in de bieb een boek bestudeert met alle nieuwe sterrenstelsels die je hier kunt ontdekken, en hier kan je echt prachtig sterren spotten, dus zoek ze maar op!) en en en... de voornaamste reden waarom we hier gekomen zijn; de ritten te paard! Dit gebied is veels te ruig om te betreden met je stevige wandelschoentjes, maar hoog op een sterke paardenrug kan je elke rivier doorkruisen, of klim je met je paard de berg op. Het is echt een schitterend gebied, die Iris en ik bijna elke dag te paard hebben mogen ontdekken. We krijgen heel veel vrijheid, we mogen de truck gewoon mee nemen, paarden bij elkaar drijven, opzadelen, en ga maar rijden! Ik had al snel mijn grote held Nelly ontdekt, dat is echt een paard waar je met je ogen dicht op kan rijden, heerlijk! Alleen moet je even afzien onder de galop, waarin ze altijd kong-fu-moves maakt, maarja... zoals ik al zei... alles went ;)
We moeten de ritten meestal wel betalen met ondergekraste armen door de rozenstruiken en... het australische tintje: SPINNEN! Deze gigantische poemels zoeken hun rust in de goudgele, plakkerige kastelen die ze voor zichzelf weven, en continu de weg versperren. Het zijn precies dezelfde spinnen waarvan ik er eentje in mijn speelgoedbox van vroeger heb zitten. Dit leidt mij terug naar een herinnering van een kinderfeestje, waar we toen nog intens gelukkig konden worden gemaakt door een lolly. (' De goede oude tijd..' :P okay ik hou al op) Destijds werd de lolliemarkt nog op gang gehouden door er een plastic spin bij te doen. Precies zoeen, die ik vele jaren later in real life zou zien... Dus deze keer geen deja-vu, maar een werkelijke realisatie; ' Hee, deze heb ik eerder gezien!'
Ik rijdt vaak voorop, en maai als een ridder met een rozentak door de stevige webben van deze monsters heen, terwijl mijn grote held Nelly zich niets van haar -vreemde bewegingen maakende ruiter- aantrekt. Om dit stoere verhaal een beetje te sussen; de spinnen zijn niet giftig, dus ik kan tegen mezelf 'no worries, mate' zeggen, wanneer een spin zich niet zo snel laat verslaan door deze outbackridder, en zich probeert te verweren door op je arm te klimmen. Whie!
Maar buiten alle spinnen om kan je hier prachtige uitzichten aanschouwen tijdens te tochten. Vallei na vallei opent zich wanneer je boven op de berg staat, en een tocht maakt, die je weer bij de rivier beneden afzet. Stukjes stijl klimmen (soms zo steil dat je even van je paardje af moet stappen, en zelf het zware werk even moet ondergaan) worden afgewisseld met mooie 'galopstukjes' ('Iep, gallopje?') waarin je even heelijk kan vliegen over de vlakke stukken. Ik ben er echt van overtuigd dat er niets op aarde bestaat dat dichter bij het 'zelf vlieggevoel' bestaat dan wanneer je je op een paardenrug in gallop bevindt. De wind suist in je oren, je hoort het getrappel onder je, je versnelt en versnelt wanneer je de teugels meer en meer laat vieren. Controle, over zo'n dier wat zich met 1000MirK versnelt. Maar zodra je de teugels dan weer licht op spanning brengt, en je weer gaat zitten in het zadel... Ho, Stop. Rust. WAUW! :D Ik weet dat dit voor niet-paardrijgangers misschien absoluut niet interressant is, maar probeer het eens zou ik zeggen, ik vind het echt geweldig. Ik had al een jaar niet meer gereden, en het was in het begin weer even onwennig, maar later deze week heb ik mezelf wel de bevestiging gegeven dat ik nog nooit zo'n lol in het paardrijden heb gehad als hier.
Verder hebben we nog Heftig Wildlife gespot in de schuur; een gigantische spin, die bekroond is tot Mr Ed, waakt over de ton waar het paardenvoer in zit. In het begin leidde het wel tot schrikreachties, wanneer deze spin zijn kop weer te voorschijn stak, maar vanochtend heb ik Mr Ed goedemorgen kunnen wensen, en onder enige hapering mijn klusje in de schuur kunnen doen. So; 'alles went!'
Er dook ook eens een zeer giftige redback-spider op toen ik een bak optilde… hoei!
Verder heftig wildlife in de keuken; waar Iris onder het tandenpoesen ineens wel heel vreemde kreten uitsloeg... Ik ging kijken, en op het eerste gezicht was er niets anders te zien dan een schuimbekkende, wijzende Iris. Haar vinger wees naar de eierdoos... en daar zat een Children's Phiton! Echt heel vet, Iep had haar camera net bij zich, dus hebben we de verdwaalde slag op de foto gezet. Een minuut later was ie weer verdwenen, tussen alle troep, en konden we hem niet meer vinden.
Ook heeft er deze week zich een scene afgespeeld waarbij we met z'n allen in de truck zaten, en ik plots een fietsband zag liggen. Yeah right, een fietsband in the outback... nadat deze realisatie in mijn hersenen een paar rondjes had gemaalt, ging er bij mij een belletje rinkelen, en stapten we, na mijn nuchtere waarschuwing 'Hej, volgens mij reden we net over een slang heen...' toch maar de auto uit. Daar zat onze red-bellied-snake nog op ons te wachten, en vluchtte snel de bushbush in toen wij enge mensen dichterbij kwamen. Voor slangen ben ik zelf totaal niet bang eigenlijk, ze zijn zo ontzettend schuw dat je ze eigenlijk nooit ziet, omdat ze direct weg vluchten. Maar dit was dus slang nummero 2!
De werkjes die we vooral moesten doen deze weken waren geiten drijven te paard (helaas geen enkele geit op de plek van bestemming gekregen van de hele kudde van zo'n 100 dieren...ai, pijnlijk voor een aanstaand cowgirl ;) ) koeien drijven (wat ook niet geslaagd was, want van de hele kudde (van zo'n 80 koeien) hadden we er slechts 2 nodig, en na een uur van hot naar her te hebben gerend (deze dag hadden de paarden even rust) splitste een groepje van 5 koeien zich af, en sloten we de rest op in de daarvoor voorbestemde paddock... en ja, het is heeeeel voorspelbaar... juist eentje daarvan hadden we nodig. Missie niet voltooid. Balen. Wel konden we die middag genieten van verse corn (mais) dat als voedselbestemming voor de koeien was... maarja, tijdens de rit in de achterbak van de Jude hadden we niet veel anders te doen dan... eten :P en liep ik de rest van de middag echt met buikpijn rond, veroorzaakt door de grote hoeveelheid mais die zich tegen de wand van mijn maag aandrukte. De komende tijd geen verse mais voor mij dus! ;)
Verder kan ik jullie nog inlichten over mijn grasmaaikunsten (AHUMMM!) die met een heel festijn tot een chagarijnige grasmaaier en een bibberrend uitgeputte Mirjam leidde. We kregen de kans om bij de douches om het gebouw heen te maaien. De maaier die ik in mijn handen kreeg, was bedoeld voor keurig nette golfvelden, om de sprietjes die iets verschoven zijn, weer keurig recht te kammen. Maar het oppervlak wat ik aangewezen kreeg was een steile helling, en allemaal gemene distels die je lachend aankeken. Na anderhalf uur ploeteren, en toen ik voor de 50e keer probeerde de motor weer aan te krijgen door middel van een twee meter lang touw die met een noodvaart uit het apparraat getrokken moest worden, om het monster weer aan de praat te krijgen wanneer hij zich weer in een hap gras had verslikt, en het half proestend weer afsloeg, klonk er opeens een knal op mijn helm, en deed ik mijn veiligheidsoordoppen af, waardoor ik weer een geluidssimfonie van vogels kon horen, en de stem van Iris; ' Zal ik nu dan maar ff?' Jah, maaien is een sport waarvoor Mirjam van 't Hul niet geschapen is, blijkt maar.
Dit alles wordt gecompenseerd door de brownies die we elke dag bijna bakken, om zo de benodigde energie er weer flink aan te eten. Sue is helemaal dol op onze brouwnie-bak kunst, en eet ook lekker mee. Als afsluiting hebben we gister een megaXXLbrouwnie mogen bakken, van maarliefst een bakplaatsize, waarin wel 12 eieren versmuld werken. Die moesten we bakken voor het feest, dat morgen wordt gegeven. Sue wordt 50, en al haar vrienden en cowboy-mates zijn uitgenodigd om in stijl te komen feesten. Ben benieuwd hoe het wordt. Iris en ik hebben onze energie erin gestoken door alle hapjes te bakken, en morgen is aan ons de eer om alle 600 balonnen 1 voor 1 aan een touwtje te knopen, om de schuur mee te versieren. Wat een feest.
Verder zijn Iris en ik helemaal verslaafd geraakt aan de amerikaanse serie ' True Blood ', waarmee Darryl ons voert. Het is een vamierserie, eigenlijk heel slecht geef ik toe, maar toch een gruwelijk spannende verhaallijn, en frustrerende cliffhangers die het kijken toch echt een waanzinnige verslaving veroorzaken. Het doodde onze tijd elke avond, en gister avond hebben we de laatste aflevering gezien, die tot in de laatste scene super spannend was, en door mij met een gil afgesloten werd, omdat er een superfrustrerend einde aan zat. Seizoen 3 komt over een half jaar uit, dus wachten maar!
O! en ik heb nog 1 leuk ding te vertellen (eigenlijk nog 1000, maar dan komen jullie nooit meer achter jullie computer vandaan, dus laat ik dat maar voor thuis bewaren, wanneer ik elllllllenlange verhalen heb over al mijn belevenissen ;) ) Iris en ik, en twee Duitse WWOOF-chicks die er een week zijn geweest, zijn op een dag eropuit getrokken, en geeindigd bij een heuse rodeo! Toch wel een snufje die je mee gepikt moet hebben, als je tussen de cowboys leeft ;) Ja je moet toch wat te vertellen hebben! Wij waren voor de locals trouwens een even grote attractie als dat de rodeo voor ons was ;) Maar het was echt leuk om daar eens een kijkje te hebben genomen hoe zoiets eraan toe gaat. Ik heb nog nooit zoveel cowboy-hoeden bij elkaar gezien, die allemaal werden afgezet toen het Australische Volkslied werd gezongen uit volle borst, ik heb nog nooit zoveel mensen door de lucht zien vliegen, nog nooit zulke heftige scenes gezien (wanneer een cowboy op een malle stier bleef vastzitten met zijn hand, waarop volgde dat 3 mensen bovenop de stier sprongen, en 1 voor 1 meters hoog de lucht in werden gelanceerd) en nog nooit zo getwijfeld of ik mijn geld aan zo iets dieronvriendelijks heb gegeven, want dat is het eigenlijk wel. Moet je dit nou als traditie zien, of is het gewoon pure dierenmishandeling? Misschien moet ik het niet zo nauw nemen, en niet te lang staren naar de zielige kalfjes die hinkelend wegrennen, nadat ze zijn bevrijdt uit de lasso die op een ontzettend ruige manier om hun beentje is gewikkeld, of de stieren die half gecastreerd worden door de touwen die ze omgebonden krijgen. Wat is waarheid? Ik heb naast deze scenes trouwens wel kunnen genieten van de hele sfeer, die gepaard gaat met een hoop B&B-gehalte (burgers en beer) en een hoop gezelligheid. : )

Zo, nou, dat was het weer voor deze keer, mijn comupter heeft het helemaal volgehouden, dus daar ben ik enorm blij mee. Volgende keer wellicht een verhaal over reizen langs de oostkust, want zondag gaan we door met onze reis! Iris en ik zijn iets heeeel gaafs van plan, maar weten niet of het wel door gaat, maar daarover volgende keer meer... ssssjt!

Liefs!
Mirjam